از وجه‌های مشترک بازی‌های شوتر با جبهه نبرد واقعی، نقش کلیدی تک تیراندازها در برگرداندن ورق است. یک شبح میدان نبرد علاوه بر اینکه باید صبر تحمل زیادی داشته باشد، باید بتواند استراتژی مناسبی را در کوتاه‌ترین زمان نیز آماده کند تا پیروز شود. در سال‌های گذشته یکی از عناوین موفق به تصویر کشیدن این واقعیت در دنیای بازی‌های رایانه‌ای سری Sniper Elite بوده است. جدیدترین نسخه این مجموعه با نام Sniper Elite: Resistance در روزهای گذشته عرضه شده و در این مقاله قصد داریم به سراغ این نسخه رفته و ببینیم که آیا این عنوان هم می‌تواند موفقیت‌های نسخه‌های گذشته را تکرار کند یا خیر. برای فهمیدن این موضوع با ما در کریتیک‌لنز همراه باشید.

تک تیرانداز خسته

این نقد و بررسی بر اساس نسخه‌ مخصوص منتقدین، و پس از 15 ساعت تجربه‌ بازی در پلتفرم PC انجام شده است.

هر چند بیش از 20 سال از ورود نام Sniper Elite به دنیای بازی‌های رایانه‌ای گذشته اما بنا به دلایل مختلفی از قبیل تبلیغات ضعیف، سبک تکتیکال، ضعف‌هایی در محتوا و البته حضور یک رقیب قدر، این نام نتوانست آن طور که شایسته است در خیل عناوین با مضامین شوتر خود را اثبات کند. البته با این حال این بازی چندان هم گم نام نیست و طرفداران خاص خود را دارد. پس از نسخه دوم که این بازی شاهد سه نسخه پیش درآمدی بودیم که همگی تقریبا عملکرد مشابهی داشتند. بازی Sniper Elite: Resistance به عنوان ششمین نسخه و اولین نسخه فرعی (اسپین آف) مجموعه Sniper Elite توسط استدیو Rebellion توسعه یافته و منتشر شده است. این بازی مانند نسخه‌های پیشین این مجموعه در سبک شوتر تاکتیکال سوم شخص دسته بندی می‌شود و داستان آن از نظر زمانی به طور موازی با نسخه پنجم و در کشور فرانسه روایت می‌شود که در نتیجه این روند همچنان در امتداد پیش درآمدهای نسخه دوم این مجموعه با نام Sniper Elite V2 قرار می‌گیرد.

آواز دهل از دور خوش است

پس از مدت‌ها، در سری بازی Sniper Elite شاهد حضور یک شخصیت اصلی جدید به نام هری هاوکر (Harry Hawker) هستیم. هاوکر عضوی از گروه S.O.E کشور انگلستان است و وظیفه دارد تا در کشور فرانسه به سراغ صحت سنجی گزارشات توسعه سلاح‌های کشتار جمعی نازی‌ها در این کشور را انجام دهد. البته او در این راه تنها نیست؛ گروه رزیستنس (Resistance) که متشکل از جوانان پر شور مبارز فرانسوی است در همان مراحل ابتدایی به او می‌پیوندند تا با دست پر به سراغ نازی‌ها برود. اینکه پس از مدت‌ها در این مجموعه قرار است تا کنترل فرد جدیدی را بر عهده داشته باشیم و در کنار او هم شخصیت‌های جدیدی حاضر خواهند بود، چشم انداز جذابی را خلق می‌کند. اما احتمالا شما هم پس از تجربه یکی دو ساعت اول بازی دیدگاه متفاوتی پیدا خواهید کرد. در صورتی که بازی را بخواهید به صورت تک نفره تجربه کنید (که احتمالا این چنین خواهد بود) هیچ یک از اعضای گروه رزیستنس در کنار شما نخواهد بود و در واقع همانند نسخه‌های گذشته شما هستید و سیل عظیمی از دشمنان که باید راه خود را از میان آن‌ها باز کرده و به مرحله بعد برسید. در حالت Co-Op هم شرایط چندان متفاوت نیست و بجای یک نفر، اینبار دو نفر در برابر سیل دشمنان حضور دارند و تفاوت دیگری در این بین نخواهد بود. اما این تنها مشکل بازی نیست. به طور عجیبی علاوه بر بی اهمیت بودن اعضای گروه رزیستنس در روایت داستانی، شخصیت اصلی نیز عملا چیزی برای گفتن ندارد. به عبارت دیگر باید اینگونه گفت که در بازی Sniper Elite: Resistance تونی هاوکر تنها نقش یک مترسک متحرک برای عبور از منطقه جنگی بر عهده دارد و روایت داستانی اصلی تنها در زمان بارگذاری هر مرحله آن هم به صورت صوتی توسط یک فرد انجام خواهد شد و در واقع زحمت خلق روند داستانی نیز از دوش شخصیت اصلی بازی برداشته شده است. این موضوع به خودی خود از شدت هیجان و لذت بازی می‌کاهد اما موضوعی که این مشکل را بدتر می‌کند، روند به شدت هموار و بدون اتفاق در طول انجام بازی است؛ انگار که سازندگان کوچکترین تمایلی به انجام ریسک نداشتند و با سرعتی ثابت به سمت نقطه پایان بازی حرکت کردند و در نهایت یک بازی پیش پا افتاده در زمینه داستانی و شخصیت پردازی را ایجاد کردند.

چالش؟ نه ممنون

از همان ابتدای امر، طراحی و جزئیات مراحل به گونه‌ای است که احساس می‌شود در هر مرحله با تعدادی محیط پر از دشمن مواجه خواهیم بود و متقابلا برای هر کدام از آن‌ها یک موقعیت مخصوص، از پیش آماده شده تا تک تیرانداز در آن استقرار پیدا کرده و دشمنان را یک به یک از راه دور از پای درآورد. خب این احساس و تصویر چندان هم دور از واقعیت نیست. هر چند در مورد همین طراحی کلیشه‌ای و ساده مراحل هم می‌توان ایرادهای فراوانی وارد کرد اما باز هم وجود مورد دیگری باعث شده تا همین ایرادهای ساده هم چندان هم مهم به نظر نرسند. بیاید فرض کنیم به هر دلیلی شما بازی را بدون تحقیق و آگاهی از اینکه یک عنوان شوتر تاکتیکال است تهیه کردید، اینجاست که توسعه دهندگان در عوض حفظ ریشه بازی و به چالش کشیدن انتخاب شما از راه دیگری وارد شدند؛ آن‌ها به راحتی با اضافه کردن سلاح‌های کوتاه برد بازی Sniper Elite: Resistance را به یک شوتر معمولی تبدیل کرده و مشکل راه حل می‌کنند. بله در کمال تعجب باید بگویم که نه تنها بازی از ریشه و نام اصلی خود فاصله گرفته بلکه توسعه دهندگان با تمرکز بر نبردهای نزدیک، هدف اصلی خود یعنی ارائه تجربه شوتر تاکتیکال با سلاح تک تیرانداز را فراموش کرده و حتی هیچ تلاشی برای تشویق مخاطب بر پیشبرد بازی به صورت تک تیرانداز هم ندارد؛ در حالی که این تشویق‌ها برای انجام بازی به صورت تاکتیکال بسیار ساده می‌توانست اجرایی شود. به عنوان نمونه با قرار دادن اهداف جانبی یا جایزه‌های خاص برای اتمام مرحله به صورت مخفیانه این مشکل تا حدی بر طرف می‌شد؛ اما اکنون فرقی ندارد شما چه راهی را انتخاب خواهید کرد؛ استقرار در موقعیت مکانی تعبیه شده مسلط بر منطقه و کشتن هر کسی که در دوربین خود می‌بینید یا هجوم ناگهانی میان دشمنان با سلاح‌های برد کوتاه و قلع و قمع هر کسی که در مسیر شما قرار دارد. در نهایت مرحله با موفقیت به پایان خواهد رسید و هیچ جایزه به خصوصی برای کسی که روش یک تک تیرانداز حرفه‌ای را انتخاب کرده، وجود نخواهد داشت. نکته جالب توجه اینجاست که حتی در صورتی که بخواهید بازی را با روش تاکتیکال هم انجام دهید، باز هم فرقی ندارد چه کسی اول کشته شود، در واقع هر کسی را که بتوانید با دوربین شناسایی کنید می‌توانید بدون اینکه در پیشبرد مرحله تبعاتی داشته باشد، او را بکشید. بخشی از این موضوع هم به مشکلات هوش مصنوعی قدیمی و ساده استدیو Rebellion باز می‌گردد که باعث رفتارهای غیر هوشمند از دشمنان بازی  باشیم.

البته ناگفته نماند که توسعه دهندگان یک روش را برای ایجاد چالش و هیجان در طول بازی در نظر گرفتند که با نام Invasion (به معنای تهاجم) شناخته می‌شود و این حالت در نسخه‌های اخیر هم حضور داشت. اگر تنظیمات مربوط به این حالت را روشن کرده باشید، در بین بازی یک بازیکن واقعی وارد محیط شده و به دنبال شکار شما خواهد بود و شما نیز متقابلا باید او را شکار کنید. در نهایت اولین کسی که حریف را از پای در میاورد برنده شده و حالت Invasion غیر فعال خواهد شد. واقعیتش را بخواهید بنظرم چنین حالتی برای کسی که به صورت مهاجم وارد بازی می‌شود به دلیل اینکه مشغول انجام مأموریت نیست جذاب خواهد بود اما برای فردی که مشغول تجربه کردن بازی است نه تنها جذاب نیست بلکه می‌تواند در موقعیت‌های حساس اعصاب خورد کن هم باشد. هر چند به طور کلی کنار آمدن با حالت Invasion قطعا سلیقه‌ای خواهد بود و هر فرد ممکن است از آن لذت برده یا از ان متنفر باشد. بخش چند نفره بازی هم شامل 4 حالت مختلف و معمول TDM، Free for All، Squad Match و No Cross است. در این بخش هم باید بتوانید سرعت عملکرد خود با سلاح تک تیرانداز را تقویت کنید تا پیروز شوید. خوشبختانه اوضاع سرورهای بازی خوب و پایدار است. در ضمن تا زمانی که بازی روی فرم هست بازیکن هم برای بخش چند نفره آن پیدا می‌شود اما به محض کاهش بازیکن احتمالا بخش چندنفره آن هم بازیکن چندانی نداشته باشد. در کل بخش چند نفره این بازی هم مانند حالت Invasion سلیقه‌ای بوده و هر بازیکنی از آن لذت نخواهد برد.

اما از این مشکلات که بگذریم به سراغ گان‌پلی بازی می‌رسیم که با وجود اینکه نسبت به گذشته تغییرات چندانی نداشته اما همچنان جذاب به نظر می‌رسد. بازی به طور کلی نمای سوم شخص دارد اما در هنگام استفاده از سلاح می‌توانید بین نمای سوم شخص و اول شخص سوئیچ کنید. همچنان در صورت شلیک مناسب شاهد صحنه آهسته حرکت تیر و ورود آن به بدن دشمن هستیم؛ البته ناگفته نماند که این موضوع به مرور با گذر از مراحل تکراری می‌شود که خوشبختانه به سادگی می‌توانید آن را از تنظیمات بازی خاموش کنید. به طور کلی استفاده از سلاح تک تیرانداز به خصوص نشانه رفتن از صدها متر عقب‌تر و سعی در زدن یک هدشات (Headshot) به شدت جذاب و سرگرم کننده است. سایر سلاح‌های موجود نظیر SMG و کلت هم از نظر گان پلی خوب کار شدند و شلیک با آن‌ها جذاب به نظر می‌رسد اما بدون شک سلاح‌های تک تیرانداز دوربرد بسیار جذاب‌تر هستند. صداگذاری اسلحه‌ها خوب کار شده، هر چند با وجود تکنولوژی‌های جدید می‌توانستیم شاهد صداگذاری‌های دقیق‌تر به خصوص بسته به نوع محیط باشیم اما با این حال همچنان صداگذاری سلاح‌ها قابل قبول است و احتمالا شما را راضی خواهد کرد. تنوع اسلحه‌های بازی هم به نسبت مناسب است که بسته به دسته بندی‌های موجود که شامل یک سلاح تک‌ تیرانداز، یک سلاح اتوماتیک برای مبارزات نزدیک و یک کلت هستند، هر کدام شامل مدل‌های مختلفی از اسلحه‌های دوران جنگ جهانی دوم است. سیستم شخصی سازی سلاح‌ها نسبت به گذشته کامل‌تر شده و اکنون می‌توان گفت که مانند اغلب بازی‌های شوتر شاهد یک سیستم شخصی سازی کامل برای هر نوع سلاح هستیم. تجهیزات همراه هاوکر هم تنوع خوبی دارند که شامل انواع مین ضد نفر، مین ضد تانک، نارنجک، تجهیزات کمک‌ها اولیه و غیره است. هر چند با توجه به سادگی بازی و ضعف موجود در هوش مصنوعی بازی بسیار بعید است که نیاز چندانی به این تجهیزات پیدا کنید. به طور کلی بازی از نظر سلاح و تجیهزات عملکرد خوبی دارد و متأسفانه یا خوشبختانه طیف گسترده‌ای از طرفداران سبک شوتر را می‌تواند راضی کند.

باگت بیات

بازی Sniper Elite: Resistance با استفاده از موتو گرافیکی داخلی استدیو Rebellion یعنی موتور ASURA توسعه پیدا کرده است و آنطور که به نظر می‌رسد این موتور هنوز برای نسل نهم ارتقاء پیدا نکرده است. کیفیت گرافیکی بازی کاملا کهنه و برای اوایل نسل هشتم به نظر می‌رسد. با وجود اینکه بازی در کشور فرانسه به عنوان یکی از کشورهای سبز قاره اروپا جریان دارد، مقایسه بین کیفیت گرافیکی بازی‌های روز باعث شده تا گرافیک این بازی آنطور که باید به نظر نرسد و عملا با یک بازی کاملا معمولی و حتی تا حدودی قدیمی در زمینه کیفیت گرافیکی طرف باشیم. البته با این حال بازی از نظر طراحی‌های محیطی عملکرد خوبی دارد. وسعت نقشه‌های هر مرحله تقریبا در حد متوسط است اما جزئیات طراحی آن‌ها به طور قابل توجهی زیاد است. اغلب ساختمان‌های موجود در نقشه‌ها باز بوده و می‌توان در آن‌ها تردد کرد و بخش قابل توجهی از این ساختمان‌ها هم داری طبقات متعددی هستند که راه‌های مختلفی برای عبور از مرحله را در پیش روی شما قرار می‌دهند. بنظرم بهترین و جذاب‌ترین محیط مربوط به یکی از مراحلی است که باید وارد یکی از روستاهای تاریخی فرانسه شده و مقر نازی‌ها را نابود کنیم. فضا سازی و محیط سازی این روستا فوق العاده انجام شده و اگر از نظر کیفیت بافت‌ها، نورپردازی، سایه پردازی و موارد مشابه کمی جدیدتر و به روزتر بود قطعا نتیجه جزو به یادماندنی‌ترین گرافیک‌ها می‌شد. یکی دیگر از مشکلاتی که قدیمی بودن موتور گرافیکی باعث آن شده، طراحی نه چندان جذاب شخصیت‌ها و انیمیشن‌های نسبتا مصنوعی آن‌ها است که ترکیب این موضوع با هوش مصنوعی نه چندان خوب باعث شده تا باز هم هنگام بازی کردن با یک بازی نسل اوایل نسل هشتم و حتی در برخی موارد یک عنوان نسل هفتمی مواجه شویم. این موضوع در کنار استفاده از موسیقی‌های متن نه چندان جذاب که متناسب با محیط بازی هم نیست اوضاع را بدتر می‌کند. البته موضوع موسیقی متن‌ها در حد فاجعه نیست اما آنچنان هم قابل قبول و روح بخش به بازی نیست.

بد نیست این نکته را هم اضافه کنم که قدیمی بودن موتور گرافیکی یک مزیت هم برای دارندگان سیستم‌های کامپیوتری قدیمی خواهد بود چرا که بازی از نظر اجرایی سبک بوده و نه تنها شاهد نرخ فریم بالایی از آن خواهیم بود، بلکه محدودیت‌های مربوط به تکنولوژی‌های جدید هم مانع تجربه بازی نخواهد شد. به طور کلی بازی در بالاترین تنظیمات گرافیکی در یک سیستم نسبتا قدیمی و متوسط به راحتی و با نرخ فریم بالا اجرا می‌شود.