ریمستر Oblivion ثابت می‌کند که نسخه اصلی برخی از بازی‌ها بی‌نظیرند

نسل هفتم، نسلی جادویی بود و می‌توانستیم دقیقاً ببینیم که چگونه توسعه‌دهندگان از فناوری‌ تازه برای ساخت ماجراجویی‌هایی که پیش‌تر ممکن نبودند، استفاده می‌کنند. میان بازی‌های آن دوران، عنوان نقش‌آفرینی محبوب استودیوی Bethesda، یعنی Oblivion یک سروگردن از همه بالاتر بود و بسیاری از افراد، چنین اثری را تا به حال تجربه نکرده بودند. دنیایی وسیع، بی‌رحم و کارهای تقریباً نامحدودی که می‌شد انجام داد. هم‌اکنون پس از دو دهه، شاید این بازی ساده به نظر برسد، اما در سال 2006، مثل یک جادو بود.

آبلوینِ تکرارنشدنی

پس از ساخت یک شخصیت و دنبال‌کردن امپراتور Uriel Septim و نگهبانان او در یک فاضلاب تاریک، باید پیش از ورود به گستره‌ای آفتابی از تپه‌های سبز و دریاچه‌های آبی، با موش‌ها، گوبلین‌ها و زامبی‌ها مبارزه می‌کردیم. این لحظه‌ای نمادین برای افراد محسوب می‌شود؛ زیرا بخش‌های آموزشی کنار می‌روند و کل منطقه Tamriel در اختیار شما قرار می‌گیرد. می‌توانید هر جایی بروید و تقریباً هر کاری انجام دهید و با کوئست‌های غیرمنتظره، لوت‌های مختلف و دشمنان مواجه شوید که از سادگی مبارزات فراتر رفته تا چیزی جادویی خلق کنند.

ماجراجویی‌های حماسی‌ای مانند این عنوان، زمانی تنها به PC تعلق داشتند و لایه‌هایی از کنترل‌ها و مکانیک‌های بد، بازی را از مخاطب عام دور می‌کردند. پس از کار روی Morrowind برای ایکس‌باکس اورجینال، بتسدا شرایط را سنجید و امید داشت یک شاهکار نقش‌آفرینی بسازد که پذیرای همگان باشد؛ همین کار را هم انجام داد و استانداردهای سبک خود را بازتعریف کرد. حتی اگر توسعه‌دهندگان بی‌شماری بخواهند تلاش کنند، هرگز عنوان دیگری مانند The Elder Scrolls IV: Oblivion وجود نخواهد داشت.

نقد و بررسی بازی The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered

به همین خاطر است که هنگام معرفی ریمستر، مردم هیجان‌زده شدند و زمان عرضه، هزاران نفر به سراغ آن رفتند. فارغ از اینکه چگونه استودیوی Virtous توانسته گرافیک بصری را ارتقا دهد و بسیاری از مکانیک‌ها را بهبود ببخشد، جادویی در بازی The Elder Scrolls IV: Oblivion وجود دارد که مردم مشتاق هستند تا باری دیگر آن را تجربه کنند. این بازی، یکی از نخستین عناوین مدرن RPG است؛ تجربه‌ای که دهه‌ها از نوستالژی و خاطره روی آن بنا شده است.

حال حتی در قالب ریمستر، همچنان تا حدودی آشفته به نظر می‌رسد که همین هم آن را خاص می‌کند.

پس از دو دهه، آبلوین پر از باگ و آشفتگی زیبایی است

آبلووین اثری بود که بتسدا را مشهور به یک استودیوی باگی ساخت؛ استودیویی که نقش‌آفرینی‌های عظیمی توستعه می‌داد که اجتناب از باگ‌ها و گلیچ‌ها تقریباً غیرممکن بود. هنگام عرضه، این مشکلات نادیده گرفته شدند، زیرا هر چیز دیگری که در اثر مشاهده می‌شد، بسیار عالی بود. بعدها، عناوینی نظیر Fallout 3 یا Skyrim جامعه‌هایی را جذب کردند که به ساخت مادهای اصلاحی معروف بودند. همین موضوع، باعث شد تا بیشتر با وضعیت نیمه‌آماده عناوین بتسدا کنار آمد.

این موضوع، دقیقاً همان چیزی است که احتمال ریمسترشدن Oblivion را ترسناک می‌کرد. آیا بستدا همه مشکلات را رفع می‌کرد تا تجربه‌ای بی‌نقص و بدون اشکال ارائه دهد؟ اگر چنین کاری می‌کرد، چه می‌شد اگر این بازی آن ویژگی‌هایی که باعث خاص‌بودنش شد را از دست می‌داد؟ این نگرانی به‌جایی بود، زیرا می‌توانیم مشاهده کنیم که چگونه با دیگر ریمسترها رفتار شده است. اما به‌صورت معجزه‌آسایی، آبلوین دست‌نخورده باقی مانده است. در طول بخش آموزشی، می‌توان قاتلان Daedric را سریعاً کشت و NPCها نمی‌توانند به موقعیت‌های تعیین‌شده برسند و در بخشی از نقشه گیر می‌کنند که نمی‌توان به آن دسترسی داشت؛ به همین خاطر، باید بازی را از سیو دیگری بارگذاری کنید. به‌طور طبیعی، این مشکل باید رفع می‌شد، اما اگر هم رفع می‌شد، Oblivion آن Oblivion نمی‌شد!

بخش مبارزات بازی، همچنان همان جنگیدن با هر چیزی که نزدیکتان می‌بینید و همراه دارید است. همچنین، می‌توانید از سیستم فیزیک ابتدایی و اشکالات محیطی به نفع خود استفاده کنید؛ مواردی که باید در واقعیت بسیار سخت‌تر می‌بودند. اما آبلوین به این چیزها اهمیتی نمی‌دهد و اینکه نسخه ریمستر خیلی از چیزها را بدون تغییر باقی گذاشته، جذاب است. باید دید آیا Virtous آن باگ تکثیر آیتم‌ها که در نسخه اصلی می‌توانستیم اقتصاد بازی را نابود کنیم را درست کرده یا خیر!

اگر دور یک شهر شلوغ قدم بزنید، با دیالوگ‌های بسیار، شخصیت‌های خنده‌دار و دنیایی که شما را به دستکاری همه سیستم‌های خود می‌کند، روبه‌رو می‌شوید! در سال 2006، به دلیل وسعت و جادوی آبلوین، از این نقاط ضعف چشم‌پوشی می‌کردید، اما در 2025، این ویژگی‌ها به بخشی از هویت بازی تبدیل شده‌اند که با کمال میل پذیرفته می‌شوند. در حقیقت، این بازی بدون آن ویژگی‌ها به چیزی که هم‌اکنون تبدیل شده، نمی‌شد. هر جایی که در این نسخه ریمسترشده قدم می‌گذارید، خاطره‌ای شیرین از نسخه اصلی را زنده می‌کند و استودیوی Virtous به‌جای «بهبود»، آن ویژگی‌ها را برجسته‌تر می‌کند.

بازی Oblivion یک الماس غیرقابل‌انکار و یک گواهی برای رشد عناوین این صنعت در قبال ارائه جهان‌های وسیعی که انجام هر چیزی در آن‌ها ممکن است، محسوب می‌شود؛ اما یک یادآور زیبایی از سادگی هسته اکثریت بازی‌ها است که کمکشان می‌کنند تا بدرخشند؛ همان کنجکاوی‌ای که باعث می‌شود انگیزه آن را داشته باشیم تا آنقدر سیستم بازی را دستکاری کنیم تا از کار بیفتند.

در هر سناریوی دیگری، در یک ریمستر سعی می‌شد تا کاستی‌ها و عیب‌ها برطرف شوند، اما Oblivion Remastered با ظاهری مدرن، عمداً این ایرادات افسانه‌ای را برجسته‌تر می‌کند تا مطمئن شود در عمق وجودش، همان بازی ایکس‌باکس 360 است.

نظر شما دررابطه‌با این موضوع چیست؟ نظرات خود را با کریتیک‌لنز به اشتراک بگذارید.