سری Tomb Raider را می‌توان به نوعی از شکل دهندگان سبک Action Adventure (اکشن ماجراجویی) یا حداقل از بازیکنان مهم این سبک دانست که از عرضه اولین نسخه آن در دهه 90 میلادی، با استقبال کم نظیری از سوی مخاطبین روبرو شد و شخصیت اصلی آن یعنی Lara Croft، به سرعت در رده شخصیت‌های به شدت محبوب در صنعت بازی نیز قرار گرفت.

گشت و گذار در مقبره‌های باستانی، حل معماهای پر تعداد، حرکات آکروباتیک لارا در پشت سر گذاشتن موانع بی‌شمار و در عین حال، از میان برداشتن خطرات پیش رو سبب شده شده بود که سری TR در زمره بهترین عناوین زمان خود حضور فعال داشته باشد.

سال گذشته استودیوی Aspyr تلاشی برای بازگرداندن نسخه‌های کلاسیک این سری انجام داد و شاهد عرضه 3 نسخه ابتدایی این سری بودیم. این کالکشن شامل مدل‌های آپگرید شده برای شخصیت‌های بازی بود و در عین حال، تغییرات قابل توجهی در تکستچرها و بعضا ظاهر برخی از لوکیشن‌‌های بازی انجام شده بود. این کالکشن ضمن پشتیبانی از رزولوشن 4K، از نرخ فریم 60 نیز بهره‌مند شده بود.

حال پس از گذشت 1 سال و همان‌طور که انتظار میرفت، Aspyr بار دیگر دست به کار شده و شاهد 3 ماجراجیی بعدی لارا یعنی The Last Revelations, Chronicles و Angel of Darkness در قالب یک کالکشن دیگر تحت عنوان Tomb Raider IV-VI Remastered هستیم. نسخه‌هایی که در زمان خود به نوعی مرگ سری TR را رقم زدند و آغازگر دوره‌ای تاریک برای ماجراجویی‌های لارا بودند.

در ادامه با کریتیک‌لنز همراه باشید.

ماجراجوی خسته

این نقد و بررسی بر اساس نسخه‌ی مخصوص منتقدین، و پس از 30 ساعت تجربه‌ی بازی روی پلتفرم PC انجام شده است.

مدرن سازی ادامه دارد

استودیوی Aspyr برای این کالکشن (بازی Tomb Raider IV-VI Remastered) تقریبا از همان فرمول پیشین استفاده کرده است. که بدین معناست که همان مدل آپگرید شده برای لارا نیز بار دیگر در اینجا استفاده شده و در عین حال، شخصیت‌های فرعی نیز از این قائده مستثنی نبوده‌اند. لوکیشن‌های بازی‌ها نیز جامعه تازه‌ای به تن کرده که در بعضی از موارد شاهد اضافه شدن جزئیات ریز و در عین حال جالب و قابل توجهی هستیم.

اگر جزء دسته افرادی باشید که نسخه‌های کلاسیک سری TR را بازی کرده باشید، پس مطمئنا با کنترل سفت و سخت این نسخه‌ها که حتی یک پریدن ساده را آزاردهنده می‌کرد، به خوبی آشنا هستید. خوشبختانه در کالکشن قبلی شاهد اضافه شدن کنترل مدرن برای لارا در کنار کنترل کلاسیک بودیم که هدایت شخصیت اصلی را به طرز قابل توجهی راحت و ساده می‌کرد. حال این کنترل مدرن در کالکشن دوم نیز بازگشته است و بار دیگر می‌توان ماجراجویی‌های لارا را با حالت بهتری دنبال کرد. در کنار آن، اضافه شدن قابلیت Quick Save با توجه به ماهیت چالش برانگیز سری TR و کنترل سخت آن، امری به شدت مثبت بوده که شما را از تلاش‌های مستمر و شکست‌های بیخود و بی‌جهت به واسطه کنترل‌های بازی نجات می‌دهد.

دیگر مورد جذاب کالکشن قبلی، قابلیت سوییچ کردن بین حالت کلاسیک نسخه PS1 و نسخه آپگرید و ریمستر شده در حین بازی و به صورت همزمان و تنها با فشردن یک دکمه بود. این قابلیت به جرأت حس نوستالوژی و مدرن را به خوبی در هم می‌آمیخت و دیدن حالت قدیمی لارا و لوکیشن‌های نمادین بازی و مقایسه آن‌ها با نسخه آپگرید شده، خالی از لطف نبود. حال در کالکشن جدید نیز این قابلیت بازگشته است و صد البته حالت 60 فریم نیز به ورژن کلاسیک اضافه شده که جلوه خاصی به آن داده است. به گونه‌ای که بعضا بدتان نمی‌آید تا همان حالت کلاسیک را با نرخ فریم 60 بازی کرده و نوستالوژی را مزه کنید. علاوه بر این، حالت کلاسیک تا حدودی در این کالکشن به دلیل نورپردازی بهتر و روشن‌تر بودن محیط‌ها، حالت الزامی به خود گرفته که بعضا بهتر است از نسخه ریمستر به کلاسیک سوییچ کنید تا مسیر پیش رو را بهتر ببینید.

قابلیت Photo Mode نیز با قابلیت‌ها و موارد تازه‌ای بازگشته است که می‌توانید توسط آن لحظه‌های خود را ثبت کنید. این بار ویژگی‌هایی چون قابلیت Zoom کردن و تغییر دادن عمق تصویر به همراه عوض کردن لباس‌های لارا به حالت Photo Mode اضافه شده‌اند تا این قابلیت را بیش از پیش بهبود بخشند. همچنین بر خلاف کالکشن پیشین، این بار می‌توانید لباس‌های مختلف لارا را در منوی استارت و در هر نقطه از بازی تغییر دهید تا با ظاهر تازه و متنوعی به ماجراجویی‌های خود بپردازید.

نقد و بررسی بازی Tomb Raider I-III Remastered

آخرین الهام

در بازی Tomb Raider: The Last Revelation در ابتدا در نقش لارای 16 ساله قرار می‌گیریم که به همراه راهنما و استاد خود در حال جست و جوی مقبره‌ای قدیمی در کامبوج هستند. در پی یافتن شیء ای باستانی، شرایط آن گونه که پیش‌بینی می‌شود دنبال نشده و اتفاق ناگواری برای همراه لارا افتاده و لارا مجبور به فرار می‌شود. پس از اتمام این فلش‌بک داستانی، به زمان حال رفته و قضایا را 15 سال بعد دنبال می‌کنیم. جایی که لارا اکنون پخته‌تر و جسور‌تر شده و خود را برای یک ماجراجویی دیگر آماده می‌کند. ستینگ بازی را پس از فلش‌بک ابتدایی، مصر باستان تشکیل می‌دهد که می‌توان گفت ممکن است تنوع دیگر نسخه‌ها را نداشته باشد

Tomb Raider: The Last Revelation عمدتا همان فرمول سه عنوان پیشین را دنبال کرده و تلاش کمی برای تغییرات عمده که سری را از خط خود خارج کند، انجام می‌دهد. این بار با محیطی Hub گونه روبرو هستیم که به چند شاخه مختلف، منشعب می‌شود. مطابق همیشه مقبره‌های گوناگونی برای درنوردیدن وجود دارد که مملو از خطرات مختلف از جمله تله‌ها و دشمنان باستانی و افسانه‌ای و معماهای چالش‌برانگیز است. به لطف آپگرید‌های انجام شده در این ریمستر، لوکیشن‌ها با ظاهری جدید بازگشته‌اند که گشت و گذار در مقبره‌های باستانی و هزارتو مانند مصریان باستان را بیش از پیش لذت بخش می‌کنند. می‌توان گفت که چهارمین ماجراجویی لارا نیز فرصت خوبی برای افرادی که تازه می‌خواهند به دنیای TR سفر کنند، ارائه می‌دهد و شباهت بسیار زیاد آن به سه نسخه ابتدایی، این عنوان را به عنوان ادامه‌ای شایسته برای آن‌ها معرفی می‌کند.

تاریخچه

پس از عرضه TLR و اتفاقات پایانی آن، به نظر می‌رسید که ماجراجویی‌های لارا به پایان خود رسیده است. اما شخصیت لارا همچنان محبوب و پرطرفدار بود و به نظر می‌رسید که سازندگان در بستن دفتر زندگی لارا کمی عجول بوده‌اند. در نتیجه، بازی Tomb Raider: Chronicles به منظرو فرصتی دوباره برای بازگشتن به دنیای مقبره‌ها، در دستور ساخت قرار گرفت. اما عرضه سالانه عناوین TR و کمبود ایده‌ها که مشخصا تاثیر خود را در جان سری گذاشته بود، سبب شد که کشش لازم برای ادامه سری وجود نداشته و از این رو باعث شد عنوان Chronicles به عنوان موجودی عجیب‌الخلقه شناخته شود.

Chronicles که همان‌طور که از نام آن نیز پیدا است، حکم نوعی تاریخچه برای سری داشته و به برخی از ماجراجویی‌های گذشته لارا می‌پردازد که عمدتا ذره‌ای شباهت به آن‌چه که تا کنون داشته‌ایم، ندارند. مرحله ابتدایی بازی که در Rome دنبال می‌شود را شاید بتوان تنها نقطه از بازی دانست که رنگ و بوی چهار عنوان پیشین خود را دارد و در عین حال در حالت ریمستر شده، جزئیات تازه و قابل توجهی نیز به گوشه و کنار آن اضافه شده است. اما پس از این مرحله است که Tomb Raider: Chronicles گویی هویت خود را گم می‌کند. مراحلی با تم نظامی و جاسوسی و نفوذ به مقرهایی با حفاظت سنگین و از طرف دیگر، مرحله‌ای برگرفته از افسانه‌های محلی ایرلندی سبب شده تا Chronicles را زمره هر چیزی به جز یک TR کلاسیک قرار داد. لول دیزاین بسیار بد به همراه طولانی بودن هر کدام و پلتفرمینگ و دوربینی که سوهان روح بازیکن می‌شوند، به جرأت Chronicles را در دسته بدترین تجارب ممکن در سری TR قرار می‌دهد و شاید بتوان گفت که استارت سقوط سری TR از همین شماره شروع شد.

فرشته تاریکی

و اما عرضه کنسول قدرتمند PS2 بهانه خوبی برای ادامه ماجراجویی‌های لارا بود. پس از 5 شماره ابتدایی که از نظر ظاهری شباهت بی‌اندازه‌ای به یکدیگر داشتند، سازندگان بر آن شدند تا با بهره‌گیری از قدرت سخت افزاری PS2، بازگشت لارا را بهتر از قبل انجام دهند و بدین ترتیب، بازی Tomb Raider: The Angel of Darkness متولد شد که نام آن طعنه خوبی به سرنوشت سری TR می‌زد.

داستان مستقیقما پس از دو نسخه پیشین دنبال می‌شد. این بار خبری از مقبره‌های همیشگی نبود و لارای همیشگی که به اتهام قتل استاد خود تحت تعقیب پلیس بود، در خیابان‌های باران‌زده پاریس برای پاک کردن این لکه ننگ از نام خود تلاش می‌کرد. داستان تاریک‌تر از هر زمان دیگری بود و نوید یک تجربه لذت بخش می‌داد.

اما Tomb Raider: The Angel of Darkness برای موفق شدن به چیزی بیشتر از یک داستان تاریک نیاز داشت که متاسفانه آن گونه که باید و شاید، در ارائه آن به طور قدرتمند ظاهر نشد و طعم بسیار تخلی را در مزاج بازیکنان باقی گذاشت. بازی در زمان عرضه با مشکلات بی‌شماری چه در زمینه گیم‌پلی و چه در زمینه فنی دست و پنجه نرم می‌کرد اما بهتر است ابتدا به تغییرات و جنبه‌های مثبت آن اشاره‌ای داشته باشیم.

به لطف سخت افزار قدرتمندتر، گرافیک و طراحی‌های بازی ارتقاء خوبی داشت. لوکیشن‌ها نیز متنوع بودند اما به رغم این موضوع، زیاد با DNA سری TR هم‌خوانی نداشتند. انیمیشن‌های راه رفتن و دویدن روان‌تر از قبل و در عین حال برخی از انیمیشن‌ها مستقیما از نسخه‌های قبلی به اینجا منتقل شده بودند. همچنین برخی از موارد کات شده از نسخه اصلی در اینجا بازگردانده شده‌اند که تازگی خوبی به بازی افزوده‌اند. اما به جرأت می‌توان گفت موارد ذکر شده تنها نقاط مثبت بازی بودند و در طرف دیگر، با انبوهی از مشکلات دست و پنجه نرم می‌کرد.

بر خلاف نسخه‌های پیشین، این بار نوار مخصوص Stamina برای پلتفرمینگ بازی افزوده شده بود که بسیار آزاردهنده بود. دوربین و جای‌گیری بسیار بد آن و همچنین پلتفرمینگی که در بیشتر اوقات آن گونه که می‌خواستید عمل نمی‌کرد، سبب شده بود که AoD با اختلاف تبدیل به بدترین نسخه در سری TR شود. با این حال دوربین و بعضا پلتفرمینگ بازی به لطف کنترل مدرن، بهبود قابل توجهی پیدا کرده و این تجربه آزاردهنده را تا حدودی ملایم‌تر کرده است. اما اینکه سازندگان همچنان به باقی گذاشتن نوار Stamina اصرار کرده‌اند، تصمیمی است که نمی‌توانید هیچ‌گاه از پشت پرده آن مطلع شوید.

بر خلاف 5 عنوان پیشین که نسخه ریمستر شده آن با تغییرات قابل توجهی در زمینه بصری روبرو بوده‌اند، AoD در این حیطه بسیار ضعیف عمل می‌کند. مدل لارا و همچنین محیط‌های پیرامون تغییرات بسیار تا بسیار اندکی داشته‌اند که به جرأت می‌توان گفت قادر به تمیز دادن آن‌ها از یکدیگر نیستید. در طرف دیگر مدل برخی از شخصیت‌های فرعی نیز به کلی تغییر کرده ولی آن‌هایی که فرعی‌تر بوده‌اند، به حال خود رها شده‌ که حالت مضحکی به نسخه ریمستر داده‌اند. گویی که سازندگان از قبل می‌دانستند که هر چقدر هم که تلاش کنند، AoD از مشکلاتی بنیادین رنج می‌برد و هر صیقل دادنی به آن، باز هم آن را درست نمی‌کند و در نتیجه از تلاش اضافی خودداری کرده‌اند. اینجاست که به خوبی در می‌یابید که AoD چگونه مسیر سقوط آزاد سری TR را کامل کرد و برای مدتی این سری را به تاریکی فرو برد.

علی‌رغم این‌که این سه ماجراجویی لارا به نسبت ماجراجویی‌های ابتدایی خود آن‌گونه که باید و شاید قوی نیستند، اما باز هم حس نوستالوژی بهانه خوبی برای ورود دوباره به دنیای مقبره‌ها به بازیکنان می‌دهد و تجربه آن‌ها خالی از لطف نیست. علی‌الخصوص کنترل مدرن، آپگرید مدل‌ها و قابلیت Quick Save برای دفعات بی‌شماری که مطمئنا به خاطر پلتفرمینگ عجیب و غریب و در عین حال دوست داشتنی این سری می‌میرید، سبب شده تا کالکشن دوم با تمام مشکلاتی که از دیزاین نسخه‌های اصلی آن نشأت می‌گیرند، همچنان ارزش داشته باشد و فرصت خوبی برای برای افرادی که تا کنون این سری را تجربه نکرده‌اند، مهیا کند.