توسط 
این نقد و بررسی بر اساس نسخه مخصوص منتقدین، و پس از 6 ساعت تجربه در پلتفرم PS5 انجام شده است.
در نسل کنونی، یعنی نسل نهم کنسول‌ها و بازی‌های ویدئویی، عناوین بازسازی شده بسیار زیادی منتشر شده‌اند. شرکت‌های مختلف با بهره گیری از قدرت کنسول‌های نسل نهمی، از این فرصت استفاده کرده‌اند تا عناوین مختلف را بازسازی کنند تا به بهترین نحو ممکن تمام جوانب عناوین را بهبود بخشند و حس و حال آن‌ها را به خوبی منتقل کنند. در این میان، عنوان Brothers: a Tale of Two Sons Remake، توجه بسیاری را به خود جلب کرد و همچنین، خشم بسیاری را بر انگیخت؛ بسیاری معتقد بودند که این عنوان نه چندان قدیمی نیازی به بازسازی نداشت. این عنوان که در سال ۲۰۱۳ برای نسل هفتم کنسول‌ها و فقط چند ماه قبل از عرضه رسمی کنسول‌های نسل هشتم منتشر شد، به لطف روایت خلاقانه و داستان جذاب و غمناک خود، به محبوبیت بالایی رسید. نسخه اصلی این عنوان با استفاده از موتور بازی سازی Unreal Engine 3 توسعه داده شده بود، نسخه بازسازی شده نیز، با Unreal Engine 5 توسعه داده شده، به همین دلیل، این عنوان از جزئیات بصری فوق‌العاده‌ای برخوردار است. با کریتیک‌لنز همراه باشید تا Brothers: a Tale of Two Sons Remake، تازه‌ترین ساخته استودیو 5O5 Games را نقد و بررسی کنیم.
داستان و روایت
داستان بازی، دو برادر را به تصویر می‌کشد که پس از از دست دادن مادر خود، به همراه پدر خود و به تنهایی سر می‌کنند. متاسفانه پدر دو برادر به بیماری لاعلاج و مرگباری دچار می‌شود، بیماری که تنها راه درمان آن چیزی به نام Water of Life یا آب حیات است. دو برادر راهی سفری طولانی و خطرناک، در دنیایی‌ماورایی و جادویی برای یافتن آب حیات می‌شوند. اما سختی داستان به اینجا ختم نمی‌شود، دو برادر در این سفر در ضمن قرار گرفتن مقابل خطرات، باید با ترس‌های خود کنار بیایند.
به طور کلی، داستان بازی دچار تحول چندانی نشده است و در ضمن سادگی، بازیکن را در سفری بسیار احساسی، مملو از پیچ و خم‌های داستانی، صحنه‌های بسیار تاثیر گذار در موجی از احساسات همراهی می‌کند. داستانی که همانند نسخه پیشین تا مدت‌ها در خاطر مخاطب ماندگار می‌شود؛ چه برای بازیکنانی که موفق به تجربه نسخه اصلی نشده بودند، چه کسانی که این نسخه را به پایان رسانده بودند. داستان این عنوان که در ابتدا با روندی کند پیش می‌رود و بازیکن را در اتمسفر آرامش بخش و خوش رنگ و لعاب جهان بازی قرار می‌دهد، به آرامی با پیچش‌های داستانی و اتفاقات غیر منتظره، مخاطب را با محیط و جهان بی رحم بازی آشنا می‌کند؛ تا در نهایت با پایانی فوق‌العاده و نفس‌گیر، بازیکن را در جای خود میخکوب کند. درکل داستان بازی به لطف تمام این ویژگی‌ها، شخصیت پردازی و توسعه شخصیت فوق‌العاده، بسیار زیبا و خاطره انگیز است.
در این عنوان همانند نسخه اصلی، هیچ‌گونه دیالوگی وجود ندارد. در این‌گونه عناوین، حالت‌های چهره و حرکات بدن بسیار مهم و حیاتی هستند، چرا که کوچکترین تغییری در آن، باعث تحول در نوع روایت شده و بهبود دادن آن نیز، باعث انتقال هر چه بهتر احساسات می‌شود. به طور کلی، این حالت‌های چهره و حرکات بسیار‌خوش ساخت هستند و به خوبی حس و حال داستان را به بازیکن القا می‌کنند. به طور کلی روایت بازی بسیار جذاب و خلاقانه است، به گونه‌ای که بدون رد و بدل شدن یک خط دیالوگ، با استفاده از حرکات بدن و چهره و عوامل محیطی، داستانی فوق‌العاده و احساسی را منتقل می‌کند. در مقایسه با نسخه اصلی، طریقه روایت بازی عموما دست نخورده باقی مانده، هر چند نوع شخصیت دو برادر تا حدی دچار تحول شده تا توسعه شخصیتی آن‌ها را بهتر به تصویر بکشد، که در این زمینه نیز موفق واقع شده است.
گیم‌پلی
گیم‌پلی کلی بازی همانند داستان، به نسبت نسخه اصلی، تغییر زیادی نکرده است. گیم‌پلی بازی بسیار ساده است، بازیکن با استفاده از یک کنترلر، کنترل دو برادر را به دست می‌گیرد و هر شخصیت را با یک استیک آنالوگ و دکمه مربوطه کنترل می‌کند و بایستی با استفاده از قابلیت‌های هر دو برادر، به انجام پازل‌ها پرداخته و به راه خود ادامه دهد. هر یک از این دو برادر، می‌توانند کار‌هایی را انجام دهند که برای دیگری ممکن نیست، برادر کوچک‌تر به لطف جثه کوچکش، می‌تواند از منافذ و دریچه‌های کوچک عبور کند و راه را برای برادر بزرگتر باز کند، یا می‌تواند به واسطه وزن کمترش، کار‌هایی را انجام دهد. از طرفی، برادر بزرگتر دارای قدرت بیشتری است و می‌تواند وزن سنگین‌تری را بلند کند و برخلاف برادر کوچک‌تر، قادر به شنا کردن است. بازیکن علاوه بر کنترل این دو شخصیت، باید با کنترل درست و به موقع آن‌ها، از پازل‌ها، موانع و حتی باس‌‌فایت‌های بازی با موفقیت عبور کند. کنترل همزمان دو برادر با یک کنترلر، حس جالبی دارد و نیاز به همکاری برای انجام کار‌ها خوشایند و جذاب است. این عنوان دارای ۷ چپتر مختلف است که هر یک دارای محیطی کاملا متنوع، پازل‌ها و چالش‌های جدید هستند، در انتهای برخی از چپتر‌ها، یک باس‌فایت وجود دارد، این باس‌فایت‌ها برخلاف نام غلط براندازشان، مبارزه‌ای به همراه ندارند و شکست دادن باس مذکور، به واسطه پازل‌ها و استفاده از عوامل محیطی انجام می‌گیرد. هرچند این بخش چالشی به همراه ندارد و حتی حل پازل‌های مربوطه نیز بسیار ساده است. پازل‌های بسیار زیاد بازی، در ضمن جذاب بودن، تنوع بسیار بالایی نیز دارند، هر چپتر پازل‌های جدیدی در مقابل بازیکن قرار می‌دهد و عمدتا هر یک از دیگری متفاوت است، همچنین مشخصا سعی شده تا با بهره گیری از تمام عوامل محیطی، پازل‌ها به نهایت تنوع و جذابیت برسند. هرچند در کنار تمام موارد بیان شده، این پازل‌ها بسیار ساده هستند و همانطور که بیان شد، هیچ چالشی در پی ندارند، اما نهایتا انجام و حل کردن آن‌ها بسیار خوشایند است.
هرچند گیم‌پلی بازی عمدتا بدون تغییر و حتی بدون بهبود باقی مانده، اما بخش جدید کوآپ به این بازی افزوده شده که به بازیکن اجازه می‌دهد تا به صورت آنلاین، یا کوآپ لوکال، با دوستان خود به تجربه این اثر بپردازد، به این صورت که هر یک از دو بازیکن، کنترل یکی از برادران را به دست می‌گیرد. هرچند، برای تجربه بهتر، تجربه این عنوان به صورت تک نفره توصیه می‌شود. اما در کل تجربه آن به صورت کوآپ نیز جذاب و متنوع است.
طراحی هنری و گرافیک
بخشی که نسخه بازسازی شده این عنوان در آن می‌درخشد، بخش گرافیک و جزئیات بصری است. همان‌گونه که در ابتدای این نقد بیان شد، نسخه بازسازی شده با موتور بازی سازی Unreal Engine 5 توسعه داده شده که دو نسخه و در واقع دو نسل جدیدتر و بهتر از موتور نسخه قبلی، یعنی Unreal Engine 3 است. گرافیک این عنوان در یک کلمه، فوق العاده است. مناظر بسیار زیبای این عنوان برای دقایقی بازیکن را در خود غرق می‌کنند و هر چپتر محیطی کاملا جدید با رنگ بندی متنوع و چشم نواز را ارائه می‌دهد. سبک هنری و اتمسفر محیط‌های این عنوان نیز، مخاطب را یاد افسانه‌های فانتزی/حماسی می‌اندازد، رنگ بندی جذابی که بازیکن را متحیر می‌کند. هرچند، تغییر سبک هنری بازی، به دلیل استفاده از موتور گرافیکی مدرن‌تر، سبک هنری را بیشتر به سبک واقع گرایانه سوق داده و محیط‌های بازی را از آن حالت فانتزی گونه خود تا حدی دور کرده است؛ تغییری که شاید مورد پسند بسیاری نباشد، اما عموما تغییر جذابی است که به هرچه چشم نواز‌تر شدن گرافیک بازی کمک کرده است. متاسفانه استفاده از موتور گرافیکی Unreal Engine 5 و احتمالا بهینه‌سازی ضعیف، مشکلاتی را در پی داشته است؛ این عنوان روی کنسول پلی‌استیشن ۵، در دو حالت گرافیکی قابل اجرا است، حالت Quality که نرخ فریم ۳۰ فریم بر ثانیه و وضوح تصویر 4K Dynamic، به همراه جزئیات بصری، سایه‌ها و نورپردازی بهبود یافته را مورد هدف قرار می‌دهد و حالت Performance که نرخ فریم ۶۰ فریم بر ثانیه، وضوح تصویر 1440p Dynamic و جزئیات بصری ضعیف‌تری را به همراه دارد. متاسفانه در هیچ یک از دو حالت گرافیکی، نرخ فریم و رزولوشن بازی ثبات ندارند، در حالت Quality وضوح تصویر به ندرت به عدد مورد هدف یعنی 2160p می‌رسد و عمدتا بسیار پایین‌تر است، نرخ فریم بازی نیز کم و بیش بی ثبات است. Brothers a Tale of Two Sons Remake به عنوان یک اثر نسل نهمی، از قابلیت‌های دسته دوالسنس به ویژه هپتیک فیدبک به خوبی استفاده می‌کند تا حس و حال قدم زدن در محیط‌های مختلف را به بازیکن القا کند. در کل به لحاظ بصری، اگر از بهینه سازی نسبتا ضعیف این عنوان بگذریم، گرافیک و جزئیات بصری آن فوق‌العاده است، جایی که این بازسازی به خوبی می‌درخشد.
موسیقی و طراحی صدا
موسیقی نسخه اصلی، بسیار فوق‌العاده بود، حال، نسخه بازسازی شده، موسیقی نسخه پیشین را از نو بازسازی کرده و بهبود داده است تا تجربه‌ای جدید، با چاشنی نوستالژی برای بازیکنان رقم بزند. موسیقی این عنوان بی‌نظیر است؛ لحظات غمگین را غمناک‌تر می‌کند و نفس تازه‌ای به لحظات حماسی می‌بخشد؛ در نهایت موسیقی بازی موج احساسات بازی را قدرتمند‌تر از قبل می‌کند. این عنوان دارای دیالوگ نیست، اما شخصیت‌ها دارای صداگذاری هستند که گویا به گونه‌ای کلمات را بیان می‌کنند. در عین نداشتن دیالوگ، صداگذاری درست و خوب شخصیت‌ها، جان تازه‌ای به آن‌ها بخشیده است.
