مجموعه Alien، یکی از قدیمی‌ترین و بزرگترین فرانچایز‌های ژانر وحشت در دنیای سینما به شمار می‌رود که البته، بعد‌ها ده‌ها بازی ویدئویی از این مجموعه نیز، منتشر شده است. در میان این عناوین با چندین سبک مختلف، بازی Alien: Isolation را می‌توان محبوب‌ترین و یکی از بهترین این آثار پنداشت. این عنوان در سبک وحشت و بقا، در سال ۲۰۱۴ برای کنسول‌های نسل ۷، ۸ و پلتفرم PC منتشر شد و فقط در کمتر از یک سال، موفق به فروش بیش از ۲ میلیون نسخه در سر تا سر جهان شد. بعد‌ها بازی‌های ویدئویی بسیار زیاد دیگری از این مجموعه عرضه شدند، اما مدت‌ها بود که خبری از عنوانی با سبک مشابه وحشت و بقا نبود. در نهایت، بازی Alien: Rogue Incursion، عنوانی در سبک وحشت و بقا، برای پلی استیشن ۵ و پلتفرم PC عرضه شد. گرچه این عنوان، فقط با هدست‌های واقعیت مجازی قابل تجربه است، اما با این حال، تلاش نموده تا تجربه‌ای بسیار مشابه به عنوان محبوب و موفق Alien: Isolation را ارائه دهد. در ادامه با کریتیک‌لنز همراه باشید تا این عنوان را زیر ذره‌بین نقد و بررسی ببریم.

قصابِ سیاره بیگانگان

این نقد و بررسی بر اساس نسخه مخصوص منتقدین و پس از حدود ۱۰ ساعت تجربه روی پلتفرم PlayStation 5 انجام شده است.

لشکرکشی بیگانگان

داستان این عنوان، ماجرای سفر Zula Hendricks و دستیار اندروید خود Davis، به سیاره Puras که توسط ‌Xenomorphها تسخیر شده را، دنبال می‌کند. زولا (Zula) هنگامی که یک تماس اضطراری و درخواست کمک از دوست و همکار قدیمی خود دریافت می‌کند، تصمیم می‌گیرد تا به این سیاره خطرناک سفر کند و دوست خود را از دام بیگانگان نجات دهد. در این راه، راز‌های تاریک این سیاره بر زولا فاش می‌شوند.

به لحاظ زمانی، داستان این عنوان، بین دو عنوان سینمایی Alien (1979) و Aliens (1986) قرار می‌گیرد. این اثر تحت عنوان Part 1 یا بخش اول عرضه شده و در آینده نه چندان دور، شاهد عرضه بخش دوم این عنوان، در غالب یک بازی جدید خواهیم بود.

داستان بازی درگیر کننده و جذاب است. علی‌رغم اینکه در بسیاری از عناوین واقعیت‌مجازی، مخاطب بیشتر غرق گیم‌پلی می‌شود تا داستان، این عنوان با داستان کنجکاو کننده خود بازیکن را به خوبی درگیر ماجراجویی زولا در سیاره بیگانه می‌کند و با داستان و روایت جذابش، اتمسفری گیرا را ایجاد می‌نماید. در نهایت پایان‌بندی مناسب این عنوان، که البته راه را برای نسخه بعدی هموار می‌کند، تجربه‌ای رضایت‌بخش را برای بازیکنان و همچنین طرفداران مجموعه Alien، رقم می‌زند.

روایت Alien: Rogue Incursion نیز خوب است. گرچه روایت برخی اتفاقات مهم داستانی از طریق نوشته‌های طولانی پراکنده شده در محیط بازی انجام می‌پذیرد که خواندن آن‌ها بسیار زمان‌بر و گاهی طاقت فرسا است. از این رو، برای فهمیدن کامل داستان واقعیت ماجرا، مخاطب بایستی حتما این نوشته‌ها را مطالعه نماید که یافتن و خواندن آن‌ها برای بسیاری طاقت فرسا خواهد بود.

قصاب سیاره Puras

بخش عمده گیم‌پلی بازی Alien: Rogue Incursion به گشت و گذار در راهرو‌های تاریک و خون‌آلود در جستجوی یک آیتم خاص ختم می‌شود. البت در این حین، بازیکن بایستی با Xenomorphها نیز مقابله کند. این عنوان، برخلاف منبع الهام خود یعنی Alien: Isolation سعی داشته تا بیشتر از المان‌های بقا و قایم باشک با بیگانه معروف، روی مبارزات تمرکز کند. در این عنوان، بلافاصله پس از شروع بازی، مخاطب دو سلاح قدرتمند، یک تپانچه و یک مسلسل به دست می‌آورد و فقط لحظاتی بعد، اولین رویارویی میان زولا و Xenomorph رخ می‌دهد. این بیگانگان فقط با چند گلوله از پا در می‌آیند و یک خشاب مسلسل، برای نابود کردن ده‌‌ها Xenomorph کافی است. در این عنوان، اصراری برای مخفی شدن بازیکن از این موجودات وجود ندارد، چرا که نابود کردن آن‌ها به سادگی ممکن است؛ حتی در برخی بخش‌های داستانی، بازیکن بایستی ده‌ها بیگانه را نابود سازد تا بتواند به پیش برود. از جهتی، گرچه سیستم لوت بازی کاملا شانسی است، اما مقدار مهمات یافت شده در محیط، بیش از حد نیاز است و بازیکن به ندرت با کمبود مهمات روبرو می‌شود.

در کل، چنانچه Alien: Rogue Incursion همچنان بسیار وحم‌آور است، اما این عنوان، برخلاف منبع الهام خود، تجربه‌ای اکشن‌تر را ارائه می‌کند و تمرکز بسیار بیشتری روی مبارزات دارد. در راستای این موضوع، بسیاری از قابلیت‌هایی که بازی برای بقا در اختیار بازیکن قرار داده، بلا استفاده باقی می‌مانند. به طور مثال، یکی از نمادین‌ترین آیتم‌های مجموعه Alien، یک دستگاه حسگر است که بازیکن را از موقعیت تقریبی دشمنان آگاه می‌سازد. استفاده از این دستگاه در عنوان Alien: Isolation بسیار حیاتی بود، چرا که دانستن موقعیت بیگانه در لحظه، بسیار مهم بود. این دستگاه در Alien: Rogue Incursion نیز وجود دارد و استفاده از آن در محیط واقعیت مجازی، بسیار لذت‌بخش و جذاب است. اما در این عنوان، اصلا نیازی به استفاده از این دستگاه نیست. چرا که بازیکن صد‌ها گلوله در اختیار دارد و می‌تواند به سادگی با لشکری از این موجودات مقابله کند. درست مانند این آیتم بلا استفاده، مخفی شدن از دست موجود بیگانه نیز کاملا غیر منطقی است، در نتیجه، سیستم مخفی‌کاری بازی نیز به یک المان کاملا بیهوده بدل می‌گردد.

وجود اکشن زیاد در آثار واقعیت مجازی، به علت وجود راه‌های خلاقانه بی‌شمار برای مقابله با دشمنان، می‌تواند بسیار مفید و خوب واقع شود. جنگیدن با Xenomorph‌های خوفناک نیز در دنیای واقعیت‌مجازی، بسیار هیجان انگیز و نفس‌گیر است. اما متاسفانه، بازی Alien: Rogue Incursion، بیش از حدی که برای بازیکن قابل تحمل باشد از این رویارویی‌ها بهره می‌برد. به طور خلاصه، مقابله با Xenomorph‌ها در این عنوان، دارای یک الگوی زمانی خاص است. در واقع، مهم نیست بازیکن کجا و در چه موقعیتی باشد، پس از گذشت یک بازه زمانی، سر و کله‌ی یک بیگانه پیدا می‌شود و در کسری از ثانیه به زولا یورش می‌برد. این بازه زمانی که چیزی حدود یک و نیم دقیقه یا ۹۰ ثانیه است، علاوه بر اینکه زمان بسیار کمی به شمار می‌رود، می‌تواند گشت و گذار در محیط را به یک کابوس تبدیل کند. چندین رویارویی اول، بسیار نفس‌گیر و ترسناک هستند، اما از جایی به بعد، این رویارویی‌ها به یک اتفاق اعصاب خرد کن و مانعی راحت، اگرچه وقت‌گیر، بر سر راه بازیکن تبدیل می‌شوند؛ به ویژه از نیمه دوم بازی به بعد، که بازیکن سلاح‌های قدرتمند و مرگبارتری را به دست می‌آورد. از طرفی شاید مقابله با این خطرات در نیمه دوم بازی که مخاطب دارای مهمات بسیار بیشتر و سلاح‌های قدرتمند‌تری است، بسیار ساده باشد، اما در بخش‌های ابتدایی که بازیکن مهمات ناچیزی دارد، این رویارویی‌ها می‌توانند منجر به باخت شوند. از طرفی، عدم وجود ذخیره سازی خودکار و نیاز به رفتن به اتاق‌های مخصوص برای ذخیره‌سازی پیشرفت بازی (Save)، که چندان نزدیک به هم نیز نیستند، می‌تواند باخت را به یک کابوس تبدیل کند. البته که وجود این سیستم ذخیره‌سازی، که در آثار پیشین نیز شاهد آن بودیم، موضوع بدی نیست. اما به لطف پیاده سازی ضعیف آن در این عنوان و دور بودن بیش از اندازه آن‌ها، در کنار خطر حمله دشمنان در هر لحظه، این سیستم ذخیره‌سازی به یک مانع غیر منطقی بر سر راه پیشرفت بازیکن تبدیل شده است.

در بخش گیم‌پلی، به ویژه کنترل‌ها، معمولا تفاوت چنان زیادی در میان عناوین واقعیت‌مجازی وجود ندارد. تقریبا تمام عناوین جدید از یک نوع سیستم جابجایی استفاده می‌کنند، گان‌پلی همه آن‌ها، حتی نحوه خارج کردن اسلحه از کوله پشتی و حتی پر کردن خشاب، در تقریبا همه عناوین تقریبا یکسان است. در این میان معدود عناوینی در تلاش بوده‌اند تا یک سیستم متنوع‌تر را ارائه دهند تا در ضمن تازگی، کار با آن برای مخاطب نیز راحت‌تر باشد. اما متاسفانه بازی Alien: Rogue Incursion، از آن دسته آثاری است که همان فرمول همیشگی عناوین واقعیت مجازی را به کار‌گرفته است. اگرچه توسعه دهندگان نهایت تلاش خود را کرده‌اند تا با اعمال تغییرات کوچکی در سیستم کلی کنترل ‌و جابجایی شخصیت، یک تجربه سینماتیک و واقع‌گرایانه‌تر را به وجود بیاورند. متاسفانه، چنانچه با وجود این تغییرات کوچک، کنترل‌های بازی همچنان مشابه سایر عناوین بزرگ واقعیت‌مجازی است، اما این تغییرات نه تنها کمکی به واقع‌گرایانه‌تر شدن بازی نکرده‌اند، بلکه باعث شده‌اند تا کنترل و حرکت شخصیت بازیکن با تاخیر اجرا شود. به طور خلاصه، حرکات شخصیت زولا، که بایستی مانند تمام آثار مشابه، کاملا همزمان با حرکت دستان بازیکن در واقعیت صورت گیرند، با تاخیر نسبتا زیادی انجام می‌پذیرند. این موضوع در گانپلی بازی نیز تاثیر زیادی گذاشته است. هنگام هدف‌گیری با سلاح‌های مختلف، وقتی که بازیکن با الگو‌های حرکتی و با دستان خود به سوی هدف نشانه می‌گیرد، سلاح زولا در بازی با تاخیر بسیار محسوسی در جهت مشخص شده قرار می‌گیرد. این موضوع که علت اصلی آن‌را می‌توان تلاش برای ایجاد کنترل‌های سینماتیک و واقع‌گرایانه پنداشت، باعث شده تا تجربه کنترل شخصیت و جابجایی در دنیای Alien: Rogue Incursion، به تجربه کلی بازیکن آسیب بزند.

تعامل با محیط یکی از اصلی‌ترین عواملی است که می‌تواند به در بر گیرندگی و غرق کردن بازیکن در دنیای واقعیت‌مجازی کمک کند. امکان تعامل کامل با محیط و اجسام موجود در آن، چیز جدیدی نیست. در واقع سال‌ها پیش، یکی از بهترین عناوین واقعیت‌مجازی تاریخ، یعنی Half Life: Alyx به بهترین نحو ممکن این کار را انجام داده بود. بازی Alien: Rogue Incursion نیز امکان تعامل کامل با محیط بازی را ممکن می‌سازد. در این عنوان بازیکن می‌تواند تمام اجسام موجود در محیط را در دست بگیرد و آن‌ها را پرتاب کند. تمام درب‌های موجود در بازی بایستی به صورت کاملا دستی باز شوند و انجام پازل‌های بازی، که عمدتا حل کردن آن‌ها نیازمند ایجاد جریان در یک مدار الکتریکی ساده است، کاملا با استفاده از الگو‌های حرکتی انجام می‌پذیرند. در نهایت، ایجاد چنین محیطی، یک تجربه تعاملی بسیار عالی را به وجود آورده است.

پسرفت به نسل‌های قبل

بازار آثار واقعیت مجازی بسیار عجیب است. در یک طرف میدان، Meta با هدست واقعیت مجازی/افزوده خود، سعی دارد تا یک اکوسیستم جدید و راحت برای کاربران خود ایجاد کند و تقریبا تمام بازار واقعیت مجازی را در دست دارد. در طرف دیگر، کمپانی‌های دیگری مانند سونی و HTC هدست‌هایی تولید می‌کنند که تمرکز اصلی آن‌ها، قدرت بالا برای تجربه‌ی گیمینگ بهتر است تا کارایی روزمره و راحتی کاربران. از طرفی، برخی‌ آثار مولتی‌پلتفرم که برای تمام این هدست‌ها عرضه می‌شوند، تا حد زیادی توسط قدرت پردازشی ناچیز متا کوئست، محدود می‌گردند و از کیفیت بصری کمتری در مقایسه با آثار پلتفرم‌های دیگر بهره می‌برند. عنوان Alien: Rogue Incursion نیز، به علت عرضه روی تمام پلتفرم‌ها، از این قائده مستثنی نیست. از این جهت، این عنوان از کیفیت بصری و گرافیک بسیار کمتری به نسبت بسیاری از آثار جدید بهره می‌برد. بافت‌ها تار و بی کیفیت هستند، در محیط بازی به جز دیوار‌های نامتنهایی جزئیات بصری دیگری به چشم نمی‌خورد و انیمیشن‌ها و افکت‌های انفجار نیز در بهترین حالت، در حد عنوانی نسل هفتمی هستند. گرافیک پایین این عنوان تا حدی می‌توان آزار‌دهنده باشد، چرا که زیبایی هرچه بیشتر محیط، می‌تواند به در بر گیرندگی آثار واقعیت مجازی کمک شایانی نماید.

خوشبختانه، به لحاظ فنی این عنوان عملکرد بسیار خوبی دارد و حداقل روی هدست PSVR 2 بسیار روان و خوب اجرا می‌شود.

طراحی صدای این عنوان نیز درست مانند بخش بصری آن، تعریف زیادی ندارد. تمام صدا‌های بازی، اعم از دیالوگ‌ها و افکت‌های صوتی، بی‌کیفیت هستند. گویا سازندگان فایل‌های صوتی بازی را چندین بار فشرده سازی کرده و فرکانس آن‌ها را کاهش داده‌اند. صداگذاری شخصیت‌ها عالی است، اما به طرز ناامید کننده‌ای، این صداگذاری کم‌نقص، به واسطه کیفیت صدای فاجعه‌بار بازی، کمرنگ جلوه می‌کند.