در دورانی که بیشتر بازی‌های آشپزی بر سرعت، رقابت و استرس آشپزخانه تأکید دارند، Abra-Cooking-Dabra ساخته‌ی استودیوی Door 407 مسیر متفاوتی را انتخاب می‌کند. اثری است در سبک مدیریتی آشپزی که تلاش می‌کند مفهوم آشپزی در آرامش را زنده کند؛ تجربه‌ای که بیش از آن‌که بر چابکی انگشتان تکیه داشته باشد، بر برنامه‌ریزی، زمان‌بندی و هماهنگی ذهنی تمرکز دارد.
در این بازی، شما در نقش سرآشپز جادوگر ظاهر می‌شوید که باید با ترکیب مواد، استفاده از طلسم‌ها و مدیریت سفارش‌ها، مشتریان عجیب‌وغریب دنیای جادویی را راضی نگه دارید. Abra-Cooking-Dabra از همان لحظات ابتدایی با رنگ‌های گرم، موسیقی دلنشین و طراحی خیال‌انگیزش، حس دعوت به یک ماجرای آرام اما هدفمند را منتقل می‌کند.
در ادامه نگاهی می‌اندازیم به این‌که آیا این ترکیب خلاقانه از آشپزی و جادو توانسته در عمل نیز به همان اندازه که در ظاهر جذاب است، موفق ظاهر شود یا نه. با کریتیک لنز همراه باشید.

آشپزی جادویی در هر مرحله

این نقد و بررسی بر اساس نسخه ارسال سازندگان و پس از 6 ساعت تجربه‌ی بازی روی پلتفرم PC انجام شده است.

Abra-Cooking-Dabra ساختار گیم‌پلی خود را بر پایه‌ی مراحل جداگانه بنا کرده است؛ هر مرحله شامل مجموعه‌ای از مشتریان با سفارش‌های متفاوت است که در بازه‌های زمانی محدود باید آماده و تحویل داده شوند. در نگاه اول، سیستم ساده و آشنا به نظر می‌رسد، اما بازی با اضافه‌کردن مکانیک‌های مدیریتی و المان‌های جادویی، به تجربه‌ای فراتر از یک شبیه‌ساز آشپزی معمولی تبدیل می‌شود.

ریتم بازی نقطه‌ی قوت اصلی آن است. بازی Abra-Cooking-Dabra برخلاف بسیاری از بازی‌های آشپزی که بر استرس و واکنش سریع تکیه دارند، تلاش می‌کند فضایی آرام و فکری بسازد. بازیکن می‌تواند در حالتی راحت روی صندلی بنشیند، بدون اضطراب آشپزی کند و در عین حال ذهنش را درگیر تصمیم‌گیری‌های کوچک اما پی‌درپی کند؛ اینکه کدام سفارش را اول انجام دهد، از کدام قدرت جادویی استفاده کند یا چطور منابع محدودش را مدیریت کند. این ترکیب باعث می‌شود بازی در بازه‌های زمانی کوتاه (مثلاً یک یا دو ساعت در روز) حس مطلوبی از تعادل میان فعالیت و آرامش ایجاد کند.

در نگاه نخست، Abra-Cooking-Dabra شاید یادآور عناوینی مانند Overcooked یا Cook, Serve, Delicious باشد، اما جهت‌گیری طراحی‌اش متفاوت است. بازی تلاش می‌کند استرس رایج در آثار مشابه را کنار بگذارد و تمرکز را بر حس جریان بگذارد؛ همان حالتی که بازیکن بدون فشار بیرونی، غرق در فعالیت می‌شود. موسیقی آرام، رنگ‌های گرم و طراحی مراحل کوچک باعث می‌شوند تجربه‌ای شکل بگیرد که هم لذت‌بخش است و هم ذهن را درگیر نگه می‌دارد.

با این حال، گیم‌پلی بازی از همان ابتدا بی‌نقص نیست. در مراحل آغازین، برخی پیچیدگی‌های مکانیکی یا آموزشی بیش از حد لازم درگیرکننده‌اند. سیستم معرفی قابلیت‌ها در ابتدای بازی کمی سنگین و گاه کند است و همین مسئله ممکن است باعث شود بازیکن در چند ساعت اول احساس خستگی یا دل‌زدگی پیدا کند. برخی از مکانیک‌ها، مانند ترکیب جادوها یا نحوه‌ی استفاده از مواد اولیه، زودتر از زمانی که کاربردشان مشخص شود به بازیکن معرفی می‌شوند. در نتیجه، منحنی یادگیری در آغاز کمی شیب‌دار است و ممکن است بازیکنان برای اوایل بازی کمی دلسرد شوند.

اما با گذشت زمان و آشنایی بیشتر با منطق درونی بازی، این سنگینی اولیه جای خود را به ریتمی روان و منظم می‌دهد. در ادامه، ترکیب چالش‌های مدیریتی و خلاقیت در استفاده از جادوها باعث می‌شود هر مرحله شبیه پازلی کوچک و تاکتیکی احساس شود. بازیکن باید تصمیم بگیرد که آیا سرعت را فدای دقت کند یا برعکس، و همین تصمیم‌های ظریفی است که بازی را زنده نگه می‌دارد.

طراحی مراحل نیز از نقاط قابل‌تحسین بازی است. در طول پیشرفت، بازیکن به‌تدریج با تنوع بیشتری از مشتریان، محدودیت‌های زمانی و مواد اولیه روبه‌رو می‌شود. این تنوع به بازی حس رشد و پیشرفت می‌دهد، هرچند هنوز جای بهبود در ریتم افزایش سختی احساس می‌شود. گاهی تغییر ناگهانی درجه‌ی دشواری میان دو مرحله‌ی متوالی می‌تواند توازن کلی را بر هم بزند. بااین‌حال، سیستم امتیازدهی و پاداش‌دهی به اندازه‌ی کافی انگیزه‌بخش است و بازیکن را به تکرار مراحل برای عملکرد بهتر ترغیب می‌کند.

بازی Abra-Cooking-Dabra در بخش گیم‌پلی موفق می‌شود میان آرامش و درگیری ذهنی تعادلی دقیق برقرار کند. هرچند شروعش ممکن است کمی کند و پیچیده باشد، اما پس از سازگاری با ریتم بازی، تجربه‌ای دلچسب و منظم ارائه می‌دهد که می‌تواند به بخشی از روتین روزانه‌ی بازیکن تبدیل شود؛ درست مانند یک فنجان قهوه‌ی آرام‌بخش برای بعد از ظهر.

ماجراجویی در قلب آشپزخانه‌ی جادویی

داستان Abra-Cooking-Dabra با ایده‌ای ساده اما خوش‌ذوق آغاز می‌شود. سرآشپزی انسانی ناگهان خود را در دنیایی جادویی می‌یابد و باید برای موجودات افسانه‌ای غذاهای جادویی آماده کند. این پیش‌فرض فانتزی در ظاهر چیز تازه‌ای نیست، اما سازندگان با افزودن لایه‌ای از طنز و خلاقیت موفق شده‌اند آن را از کلیشه دور کنند و بهانه‌ای جذاب برای شروع ماجراجویی بسازند.

روایت بازی به‌جای تکیه بر کات‌سین‌های طولانی یا دیالوگ‌های پرجزئیات، در دل گیم‌پلی جریان دارد. گفت‌وگوهای کوتاه مشتریان، شوخی‌های گربهٔ رئیس و حتی طراحی خود مراحل، هرکدام تکه‌ای از دنیای جادویی بازی را آشکار می‌کنند. این سبک روایت محیطی باعث می‌شود بازیکن بدون وقفه از ریتم آشپزی جدا نشود و حس تداوم در تجربه‌اش حفظ شود.

بااین‌حال، اگر انتظار خط داستانی عمیق یا شخصیت‌پردازی چندلایه دارید، Abra-Cooking-Dabra چنین هدفی ندارد. روایت در حدی طراحی شده که فضای فانتزی و سبک دل بازی را پشتیبانی کند، نه اینکه احساسات یا درام سنگینی ایجاد کند. این تصمیم از یک‌سو با ماهیت آرام و کوتاه‌مدت بازی هماهنگ است، اما از سوی دیگر ممکن است برای برخی بازیکنان، به‌ویژه آن‌هایی که به دنبال انگیزهٔ روایی قوی‌تر هستند، کمی سطحی به نظر برسد.

با وجود سادگی، بازی در ایجاد هویت دنیایی موفق است. ترکیب طنز ظریف، موجودات جادویی و لحن مثبت گفتگوها باعث می‌شود حتی بدون پیچیدگی روایی، حس حضور در یک جهان زنده و دوست‌داشتنی شکل بگیرد. درواقع، داستان بیش از آنکه هدف باشد، ابزاری برای تزئین و توجیه منطق گیم‌پلی است؛ و در همین چارچوب ساده‌اش، کار خود را درست انجام می‌دهد.

رنگ و جادو در دنیای آشپزخانه

Abra-Cooking-Dabra در ظاهر شاید ساده به نظر برسد، اما پشت این سادگی، طراحی هنری فکرشده‌ای قرار دارد که نقش مهمی در انتقال حس کلی بازی ایفا می‌کند. با وجود آن‌که از نظر فنی با عنوانی پیچیده روبه‌رو نیستیم، تیم سازنده توانسته با استفاده‌ی هوشمندانه از رنگ و فرم، جهانی فانتزی و در عین حال منسجم خلق کند.

از همان دقایق ابتدایی، بازیکن با محیطی مواجه می‌شود که در نگاه اول کمی شلوغ به نظر می‌رسد؛ ابزارهای گوناگون، آیتم‌های رنگارنگ و جزئیات بصری زیاد ممکن است لحظه‌ای ذهن را درگیر کنند. با این حال، ترکیب رنگ‌های گرم و استفاده از تضادهای واضح میان عناصر باعث می‌شود این شلوغی هرگز به هرج‌ و مرج تبدیل نشود. در واقع، بازی تعادلی میان حس پویایی و خوانایی بصری برقرار کرده است؛ چیزی که در سبک مدیریتی اهمیت زیادی دارد، چون بازیکن باید اطلاعات زیادی را در یک نگاه درک کند.

سبک کارتونی و فانتزی بازی نیز در خدمت همین هدف است. طراحی کاراکترها با خطوط نرم و فرم‌های اغراق‌شده، حس شوخ‌طبعی و سبکی را منتقل می‌کند که با ماهیت آرام و غیررقابتی گیم‌پلی هماهنگ است. مدل‌ها هرچند از نظر تکنیکی ساده‌اند، اما هماهنگی بین طراحی شخصیت‌ها، محیط و رابط کاربری، به بازی هویتی مشخص می‌بخشد.

Abra-Cooking-Dabra با تکیه بر طراحی هنری رنگارنگ و زنده‌اش موفق می‌شود دنیایی بسازد که نه خسته‌کننده است و نه بیش از حد شلوغ. هرچند ممکن است در نگاه اول کمی بار بصری زیاد احساس شود، اما انتخاب‌های هوشمندانه در رنگ و نور این ضعف احتمالی را به بخشی از هویت پرانرژی بازی تبدیل کرده است. در ادامه، با بررسی آرامش در قلب آشپزخانه‌ی جادویی با کریتیک لنز همراه باشید.

آرامش در قلب آشپزخانه‌ی جادویی

یکی از نخستین عناصری که در Abra-Cooking-Dabra جلب توجه می‌کند، موسیقی آن است. برخلاف بسیاری از بازی‌های آشپزی که ریتمی تند و اضطراب‌آور دارند، اینجا ملودی‌ها آهسته، گرم و آرامش‌بخش‌اند. سازهای نرم و ریتم‌های یکنواخت، حس قرار و تمرکز را به بازیکن منتقل می‌کنند؛ گویی موسیقی قصد دارد ذهن او را در میان بخار سوپ‌ها و جادوها آرام نگه دارد. این انتخاب هوشمندانه باعث می‌شود بازیکن حتی پس از چند ساعت بازی دچار خستگی ذهنی نشود.

ترک‌های موسیقی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که با پیشرفت مراحل، اندکی تنوع در سازبندی و تم دارند، اما همچنان هویت کلی آرام و فانتزی خود را حفظ می‌کنند. این ثبات صوتی، اگرچه گاهی ممکن است برای بازیکنان پرانرژی کمی یکنواخت به نظر برسد، اما دقیقاً همان چیزی است که بازی قصد دارد القا کند: تجربه‌ای روزانه، بدون تنش، مناسب برای استراحت ذهن پس از یک روز شلوغ.

صداگذاری محیطی نیز در خدمت همین فضاست. از صدای قل‌قل قابلمه‌ها و تِق‌تِق ابزار جادویی گرفته تا واکنش‌های لطیف مشتریان و موجودات خیالی، همگی با کیفیتی تمیز و هماهنگ اجرا شده‌اند. حتی افکت‌های جادویی که هنگام ترکیب مواد پخش می‌شوند، حس فانتزی و کودکانه‌ای دارند که لحن بازی را حفظ می‌کند. تنها نکته‌ای که شاید کمی جای کار داشته باشد، نبود تنوع بیشتر در صداهای محیطی است؛ مخصوصاً زمانی که بازیکن ساعت‌ها در یک فضای صوتی تکراری باقی می‌ماند.

موسیقی و صداگذاری در Abra-Cooking-Dabra دقیقاً همان نقشی را ایفا می‌کنند که باید: همراهی نرم و بی‌ادعا با روند بازی. اثری که شاید قطعه‌ای به‌یادماندنی برای ساندترک سال نداشته باشد، اما به بهترین شکل ممکن با روح بازی هم‌جهت است و این همان چیزی است که از یک تجربه‌ی مدیریتی آرام انتظار می‌رود.