از هیچی بهتر است

این نقد و بررسی بر اساس نسخه‌ی مخصوص منتقدین، و پس از حدود ۲۰ ساعت تجربه‌ی بازی روی پلتفرم پی‌سی انجام شده است.

شاید دنیای Warhammer 40K و Age of Sigmar برای بسیاری ناشناخته باشد یا شاید خیلی‌ها با توجه به حجم محتوایی که در این دنیا‌های جذاب وجود دارد، از ورود به آن‌ها واهمه دارند. با توجه به اینکه این فرنچایز برای ژانر استراتژی مناسب هستند، اینبار استودیو Frontier به سراغ Age of Sigmar رفته و تلاش کرده تا عنوانی خاص در این دنیای ارائه دهد. با کریتیک‌لنز همراه باشید تا به نقد و بررسی (بازی Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin) بپردازیم و این عنوان RTS را زیر تیغ ببریم.

بخش داستانی Age of Sigmar: Realms of Ruin

در کمپین مارکتینگ ، استودیو سازنده، تاکید زیادی بر کیفیت بخش داستانی بازی داشته است. استودیو Frontier با پیشینه‌ای که در توسعه بازی‌هایی مانند Planer Coaster، Jurassic World و بازی‌های F1 Manager دارد، نشان داده که در ساخت بازی‌هایی با ظاهر و گرافیک جذاب تبحر دارند، اما نکته‌ دیگری که استودیو به آن معروف است، ساختن بازی‌های زیبا اما تو خالی است. این موضوع متاسفانه تا حدی در بازی مورد نقد ما نیز صادق است، البته همانطور که جلوتر به آن خواهم پرداخت، بخش فنی این بازی مشکلات خاص خودش را دارد.

بخش داستانی بازی Realms of Ruin داستان دو Storm Cast به نام‌های «سیگرن» و «آیدن» است که به سرزمین  «غور» می‌روند و در این سرزمین پر هرج و مرج بدون نظم، به دنبال اهداف خود، یعنی گسترش قلمرو‌ی مردمان «سیگمار»  هستند.

استورم‌کست‌ها توسط شاه‌خدای سیگمار ساخته شده‌اند تا به عنوان نیرو‌های ویژه‌ او خدمت کنند. نیرو‌هایی با قدرت‌های فوق‌بشری که سیگمار از روح انسان‌های برگزیده، دستچین کرده و به رعد آن‌ها را زنده کرده است. نکته‌ای که در استورم‌کست‌ها مهم است، کم شدن خصلت‌های انسانی آن‌ها است. این موضوع بر داستان بازی Age of Sigmar: Realms of Ruin تاثیر گذاشته است. با توجه به اینکه دو شخصیت اصلی داستان استورم‌کست هستند و از خصلت‌های انسانی به دور، روند دراماتیک در طول داستان برای آن‌ها شکل نمی‌گیرد به زبان دیگر تغییری دراماتیک در انتهای داستان بازی برای این دو رخ نمی‌دهد و همانطور که به روایت ورود کردند، از آن خارج می‌شوند. البته می‌توانم المان‌هایی در شخصیت‌ پردازی سیگرن ببینم که کمی او را انسانی جلوه دهد، اما همانطور که طرح کردم، چندان قابل قبول نیست.

صداپیشگی‌ها، میانپرده‌ها و سینماتیک‌های بازی‌ها همگی  در سطح بالایی قرار دارند. این موارد تاثیر مناسبی بر روند بخش داستانی بازی دارند که قابل تقدیر است.

بخش داستانی بازی به دو بخش تقسیم می‌شود. بخش اول که به سرعت تکراری و کسل کننده می‌شود. به طوری که از میزان ساده بودن اهداف مراحل شوکه می‌شوید؛ از نقطه الف به ب بروید، نقاط و بنا‌های مختلف را حفظ کنید یا تصرف کنید. با توجه به اینکه حتی در مقایسه با دیگر بازی‌های استراتژی دنیای Age of Sigmar مانند Dawn of War، پایگاه سازی (Base Building) تقریبا وجود ندارد، مراحل اولیه تا ۷ بازی به شدت ضعیف و خسته کننده هستند. اما از مرحله ۷ روند بازی به گونه‌ای تغییر می‌کند که گویی یک تیم دیگر روی مراحل جدید کار کرده است و جذابیت بخش داستانی خیلی بیشتر می‌شود.

سبک و سیاق کلی بازی، بیشتر از آنکه شباهت به دیگر بازی‌های RTS داشته باشد، شبیه به بازی‌های MOBA است. سربازان معمولی همگی یک یا چند توانایی ویژه دارند که با الگوی دکمه‌ای که بیشتر در بازی‌های MOBA رایج است توسط بازیکن فعال می‌شوند. نیرو‌های اصلی نیز با داشتن توانایی‌های بیشتر اهمیت بسیار زیادی در روند بازی شما دارند. نقشه‌های بازی نیز به همین منوال عموما ۳ مسیر جدا دارند و بنا‌هایی که فقط در نقاط خاص خود ساخته می‌شوند حکم برجک‌ها در بازی‌های MOBA دارند. به شخصه ترجیح می‌دهم که بازی RTS را برای پایگاه‌سازی تجربه کنم و اگر هوس Moba کرده باشم، مستقیم سراغ لیگ یا دوتا می‌روم.

در مورد مدیریت منابع نکته جالبی وجود دارد. آپگرید کردن بنا‌ها و توانایی‌های نیرو‌ها همگی از یک گروه از منابع استفاده می‌کنند و بازیکن باید بین استفاده از توانایی‌ها برای پیروزی در نبرد همین لحظه و یا دخیره کردن، منابع برای آپگرید ساختمان‌ها و پیروزی در بخش‌ پایانی دست بازی، انتخاب کند. این موضوع روی کاغذ جالب است و می‌توانم تصور کنم که برای دیگران هم همینطور باشد، اما همچنان برای من این ساختار در بازی RTS چندان جذاب نیست.

به طور کلی محتوایی که در این بخش از بازی وجود دارد، همچنان نمی‌تواند قیمت ۶۰ دلاری بازی را توجیه کند، اما همانطور که در کمپین مارکتینگ بازی خبر می‌داد، بخش دیگری در بازی وجود دارد که شاید بتواند ارزش بازی را بالا ببرد.

بخش آنلاین بازی Age of Sigmar: Realms of Ruin

در حال حاضر تنها یک حالت برای بخش آنلاین بازی وجود دارد که می‌توانید با بازیکنان دیگر به صورت تک به تک و دو به دو بازی کنید. چند نقشه محدود برای این بخش وجود دارد که متاسفانه امکان شخصی‌سازی دست‌های بازی نیز وجود ندارد. به عنوان مثال اگر بخواهید شرایط پیروزی، تعداد دست‌های بازی و یا زمان بازی را تغییر دهید، این امکان وجود ندارد.

در بخش Skirmish می‌توانید بر علیه هوش‌مصنوعی نیز بازی کنید و با یکی از دوستان خود به صورت Co-op بازی را تجربه کنید. در این حالت بازی با یک هدف ساده، تعداد قلمرو و همینطور نقشه‌های محدود، خیلی سریع روند بازی تکراری می‌شود. اما همچنان می‌توانم تصور کنم که برای چندین ساعت این بخش بتواند سرگرم کننده باشد، اما در نهایت این بخش بازی نیز همچنان کامل نیست و عمق چندانی ندارد که بتواند قیمت بازی را قابل قبول کند.

خوب‌ها: احترام به منبع اصلی

دنیای War Hammer و Age of Sigmar به ترتیب، از غنی‌ترین دنیا‌های فانتزی هستند. طرفداران این فرنچایز‌های به هم وابسته با عشق محتوا‌های عرضه شده را مصرف می‌کنند و لذت می‌برند. در این میان یکی از فعالیت‌های محبوب طرفداران این فرنچایز‌ها، رنگ‌آمیزی فیگور‌های مختلف بازی‌ها است. از آنجایی که ریشه War Hammer  و Age of Sigmar  به شکل برد گیم و نقش‌آفرینی‌های رومیزی است، استفاده از فیگور بسیار شایع است. به همین واسطه اگر این اسامی را در گوگل جستجو کنید، بیشترین چیز‌هایی که خواهید دید، رنگ‌آمیزی فیگور‌های بازی است.

استودیو Frontier به خوبی با در نظر گرفتن این موضوع، بخشی در بازی قرار داده که بتوانید نیرو‌های گروه‌های مختلف بازی را به سلیقه خودتان رنگ کنید. این بخش بهتر از چیزی که انتظار داشتم، گزینه‌های متنوع جلو روی مخاطب می‌گذارد و سعی می‌کند تا تجربه‌ رنگ‌آمیزی فیگور‌های بازی را خیلی ارزان‌تر نسبت به دنیای واقعی، منتقل کند.

در همین راستا می‌توان به کارگردانی هنری بازی اشاره کرد که خیلی زیبا و جذاب شخصیت‌ها و نیرو‌های گروه‌های مختلف بازی را به تصویر می‌کشد و زنده می‌کند. همانطور که اشاره کردم، فیگور‌ها و طراحی‌های بازی‌های این فرنچایز خیلی جذاب هستند و یکی از مهم‌ترین دلایل محبوبیت این فرنچایز است. در بازی Age of Sigmar: Realms of Ruin نیز این موارد به خوبی رعایت شده است.

حوزه اجرا

همانطورکه اشاره کردم، جلوه‌ بصری بازی، انیمیشن‌ها و شصخیت‌ها در بازی Age of Sigmar: Realms of Ruin بسیار زیبا است. اما این زیبایی هزینه زیادی دارد. اگر بازی را روی سیستمی قدرتمند تجربه کنید، می‌توانید به زیبا‌ترین شکل تصاویر بازی را تماشا کنید و لذت ببرید. از سوی دیگر اگر روی سیستمی معمولی‌تر، اما همچنان مناسب بازی کنید، ماجرا متفاوت خواهد شد.

بازی‌های RTS به صورت خاص بیشتر روی رایانه‌های شخصی بازی می‌شوند و عموما به آن‌ها به عنوان بازی‌هایی که سیستم مورد نیاز ساده‌تری طلب می‌کنند معروف هستند. اما این موضوع در مورد این بازی صادق نیست. با توجه به بررسی‌ها و تجربه‌های متنوع دیگری که روی سیستم گیمینگ معمولی خودم داشتم، به نظر می‌آید که بازی به درستی بهینه‌ نشده است. بازی‌های اول‌‌شخص و سوم‌شخص سنگین‌تر روی سیستم من در حد معمول به خوبی اجرا می‌شوند، اما برای اجرای این بازی مشکلات زیادی داشتم؛ روی پایین‌ترین حد گرافیک و رزولوشن همچنان افت فریم شدیدی داشتم. همچنان قابل بازی کردن بود اما ابدا جالب نبود.  در نظر داشته باشید که دیگر بازی‌های RTS به خوبی در بالاترین سطح روی سیستم من اجرا می‌شوند و مشکلات اجرایی Age of Sigmar: Realms of Ruin غیر طبیعی می‌نمود.

بیشتر طرفداران RTS شاید روی سیستم‌های ساده‌تری بازی می‌کنند و این موضوع می‌تواند به کلی مخاطب را از تجربه بازی منصرف کند.