بازسازی‌ها را می‌توانیم به دو دسته تقسیم کنیم. دسته اول بازسازی‌های شرافتمندانه که در آن عناوین محبوس در پلتفرم‌های گذشته، با ظاهری مدرن به پلتفرم‌های جدید می‌آیند و دسته دوم بازسازی‌های بی‌شرمانه که ناشر حتی کلمه “Remake” را نمی‌تواند به طور رسمی روبه‌روی اسم بازی قرار دهد تا انتظارات را از تغییرات آن بالا نبرد. Until Dawn از جمله عناوین برجسته نسل هشتم است که به یکی از ستون‌های سبک داستانسرایی تعاملی تبدیل شد و حالا با یک بازسازی غیرمنتظره بازگشته است. با کریتیک‌لنز همراه باشید تا به موشکافی و نقد بازی Until Dawn PS5 بپردازیم.

اثر پروانه‌ای معکوس

این نقد و بررسی پس از 10 ساعت تجربه نسخه PS5 بازی نوشته شده است.

نشانی از شَر

با شروع بازی ممکن است کمی غافل‌گیر شوید چون سازندگان استدیوی تازه تاسیس Ballistic Moon سعی کرده‌اند بیشترین تغییرات را در لحظات ابتدایی بازی اعمال کنند. حالا بازی Until Dawn با یک آهنگ و تیتراژ ابتدایی متفاوت شروع می‌شود که از نظر کیفی ارزشی به بازی اضافه نمی‌کند و به نظر می‌آید صرفا برای اینکه در همان ابتدا توجه مخاطب به سمت تغییرات منحرف شود انجام شده است؛ وگرنه نسخه اصلی هیچ کم و کاستی در این زمینه نداشت. علاوه بر این، روایت افتتاحیه بازی دچار تحول شده است و حالا بازی با تاکید بیشتری روی شخصیت‌های Hannah و Beth آغاز می‌شود که این مورد را می‌توان نکته مثبتی در افزایش تاثیرگذاری روایت دانست.

با این حال، هر چقدر بیشتر در بازی پیشروی کنید،‌ تغییرات در بازی روند کاهشی می‌گیرد و پس از مدتی صرفا همان روایت نسخه اصلی از Supermassive Games را تجربه خواهید کرد. البته در دیگر مواقع مخصوصا انتهای بازی غافل‌گیری‌های کوچکی نیز قرار داده شده است که برای طرفداران بازی می‌تواند جذاب باشد اما به طور کلی، تحول و پیشرفت قابل‌توجهی از نظر روایتی و داستانی در بازی دیده نمی‌شود.

با وجود اندک بهبودها، تاثیرگذاری روایت همان اثر حدود 10 سال پیش به طور شگفت‌انگیزی پابرجا مانده است و به راحتی می‌تواند با پیچ و خم‌های داستانی و تاثیرگذاری انتخاب‌ها، مخاطب را درگیر کرده و درخشش اثر پروانه‌ای را باری دیگر به معرض نمایش بگذارد. درک بخش بزرگی از هوشمندی روایت بازی تنها با امتحان کردن مسیرهای داستانی مختلف میسر است و حتی با وجود عناوین متعددی که در این سالها سعی کردند از ترس و دلهره انتخاب‌های داستانی Until Dawn الهام بگیرند، بازی هنوز هم برتری بسیاری نسبت به اکثر عناوین مدرن این سبک دارد. بنابراین هنوز هم تکرار چندباره بازی و سعی در نجات شخصیت‌ها یا کشتن همه آنها، بسیار مجذوب‌کننده باقی مانده است و بازی ارزش تکرار بالایی دارد.

جراحی پلاستیک

معمولا اولین چیزی که بازسازی‌های مدرن روی آن تاکید می‌کنند، ظاهر بازی است و در این مورد، درصد بزرگی از ظاهر بازی Until Dawn به چهره شخصیت‌ها خلاصه می‌شود. در این بازسازی به روز شدن مدل شخصیت‌ها پیشرفتی است که بلافاصله آن را لمس خواهید کرد اما نادیده گرفتن شدن انیمیشن شخصیت‌ها، تا حد زیادی این بهبود مدل شخصیت‌ها را تحت تاثیر قرار داده است. حتی می‌توان گفت انیمیشن‌هایی که با استانداردهای سال 2015 نیز چندان تحسین‌برانگیز نبوده‌اند، حالا بیش از حد مصنوعی و اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد چون با چهره‌هایی دارای کیفیت و جزئیات بیشتر ترکیب شده‌اند و دیگر تعادلی چندانی بین آنها وجود ندارد. بنابراین از این نظر می‌توان نسخه اصلی بازی را تجربه بهتری متصور شد چون دیگر شاهد عدم تعادل بین این عناصر نیستیم.

بازی در Unreal Engine 5 بازسازی شده است و خوشبختانه استفاده از تکنیک‌های نورپردازی جدید، ارتقای جزئیات محیط‌ها و استفاده از مدل‌های بهتر، باعث شده است اتمسفر واقع‌گرایانه‌تری پیرامون رویدادهای بازی شکل بگیرد. برای مثال به لحظات ابتدایی بازی که هنوز خورشید در آن غروب نکرده است، بارقه‌های طلایی رنگ زیبایی اضافه شده است و اتمسفر آن کاملا با ساعات پر‌تب‌وتاب شب و نیمه‌شب تفاوت پیدا کرده است. برخی چشم‌اندازها نیز دستخوش تغییر شده‌اند و منظره‌های دیدنی‌تری را ارائه می‌کنند. بعضا مدل‌ها و آیتم‌های قابل تعامل بیشتری نیز به محیط‌ها اضافه شده است. با این حال بسیاری از این موارد هم صرفا در ساعات ابتدایی بازی با حجم و جزئیات بیشتری تعبیه شده‌اند و پس از چند ساعت اول، کم‌رنگ می‌شوند.

کشمکش دوربین‌ها

یکی از بزرگترین تغییرات این نسخه اضافه شدن یک دوربین قابل کنترل سوم شخص است که به مخاطب اجازه می‌دهد در محیط‌های بزرگ به راحتی جابه‌جا شده و گشت و گذار کند. این کار باعث شده است برخلاف نسخه اصلی که محدود به دوربین ثابت بود، بتوانیم عناصر مختلف محیط را از زوایای متفاوتی ببینیم. اما نکته تاسف‌بار این است که سازندگان این دوربین را به طور ناقص در بازی اعمال کرده‌اند و در تمام طول بازی نمی‌توان به این شکل پیشروی کرد. در کمال تعجب بازی هنوز هم به دوربین ثابت وابسته است و در مواقع مختلف بین دوربین ثابت و قابل کنترل جابه‌جا می‌شود و مطمئنا بعد از مدتی حس سردرگمی را خواهید داشت.

دوربین ثابت در محیط‌های نسخه اصلی حس دلهره‌آوری از دنبال شدن توسط یک فرد مرموز را به مخاطب انتقال می‌داد که حالا تنها بخشی محدودی از آن در بازی قابل تجربه است. از طرف دیگر عدم توان سازندگان در پیاده‌سازی دوربین جدید در تمام محیط‌های بازی به طور یکدست، به انسجام تجربه ضربه وارد کرده است. بنابراین شاهد تغییر دیگری در این بازسازی هستیم که به جای بهبود روند تجربه، آن را از هم گسسته است و از این نظر نیز نسخه اصلی تجربه بهتری محسوب می‌شود.

رفع تکلیف

دیگر تغییرات در گیم‌پلی و امکانات بازی جزئی هستند و واضح است که صرفا به عنوان رفع تکلیف و تبلیغات به عنوان قابلیت‌های جدید، انجام گرفته است. برای مثال محل پیدا کردن آیتم‌های Totem بدون دلیل خاصی تغییر پیدا کرده است. همینطور تعدادی آیتم جزئی جدید اضافه شده است که اگر سالها پیش Until Dawn را تجربه کرده باشید، شاید حتی فکر کنید که در نسخه اصلی نیز وجود داشتند.

بازسازی Until Dawn در دو حالت Quality و Performance وضعیت نسبتا مطلوبی روی PS5 ارائه می‌کند. البته در برخی مراحل ممکن است افت فریمی جزئی را تشخیص دهید اما با توجه به سبک و گیم‌پلی بازی، چندان تاثیرگذار نیست. علاوه بر این، در انتقال این عنوان به نسل جدید، سازندگان در به کارگیری کامل و خلاقانه امکانات کنترلر DualSense کوتاهی کرده‌اند و صرفا حداقل‌ها رعایت شده‌اند. این مخصوصا برای عنوانی که نسل قبل با کنترلری ساده‌تر توانسته بود مکانیک‌های جذابی خلق کند، بسیار ناامیدکننده است.