توسط 
بازمی‌گردیم به سالهایی که پای گذاشتن داخل مقبره‌های تاریک، شجاعت بسیاری طلب می‌کرد. یک قدم اشتباه برابر با پایان زندگی لارا کرافت بود و ترس رویارویی با حیوانات وحشی و تله‌های مخفی در هر لحظه کنارمان بود. سه‌گانه کلاسیک Tomb Raider هیچ‌گاه تکرار نشد و هر چه به عناوین مدرن نزدیک شدیم، آن اتمسفر مخوف و دایناسورهای عظیم، جای خود را به مناظر روشن و بلایای طبیعی داد. اما حال زمان جبران فرارسیده است! استدیوی Aspyr وظیفه سنگین مدرن‌سازی این عنوان را با Tomb Raider I-III Remastered برعهده گرفته است. با کریتیک‌لنز همراه باشید تا با هم به موشکافی این نسخه بهبودیافته بپردازیم.
قبل از هر چیز باید به این حقیقت واقف باشیم که این یک بازسازی نیست و نباید انتظار تغییرات ساختاری داشته باشیم. در این ریمستر، سه عنوان اول از سری Tomb Raider با ظاهر و کنترلی جدید اما محتوای بدون تغییر در اختیار طرفداران قرار گرفته است. در این مجموعه می‌توانید دسترسی کاملی به محتویات این سه‌گانه به همراه مراحل اضافه داشته باشید.
تلاش برای مرمت ظاهری
بدون شک اولین موردی که نظر مخاطبان را به خود جلب خواهد کرد، ظاهر مدرن و پرجزئیات‌تر در این نسخه است. تغییر چهره‌ای که از برخی جهات موفق بوده و در موارد دیگری تجربه این عناوین را تنزل داده است. موفق‌ترین عنصر این مجموعه، مدل جدید لارا کرافت است. استدیوی Aspyr با وفاداری کامل به تناسب بدنی لارا، مدل به روزتری خلق کرده است که انیمیشن‌ها و جست و خیرهای او را به درستی در کالبدی جدید، به نمایش می‌گذارد.
محیط‌ها و اجسام از جزئیات بیشتری برخوردار هستند و در بعضی مواقع منظره‌های دلپذیر و به‌یادماندنی‌تری را می‌توان تماشا کرد. اما از طرفی دیگر، به اتمسفر تاریک و خشن این نسخه‌ها مخصوصا در مناطق باز، لطمه وارد شده است. آسمان کاملا تاریک و وحشتناک این عناوین، در اغلب مواقع با یک آسمان روشن جایگزین شده است که اصلا نمی‌تواند آن حس گمشدن در مناطق ناشناخته و پرخطر را به مخاطب منتقل کند. البته درست است که دورنما و آسمان‌های کاملا تاریک و بدون جزئیات این سه‌گانه را می‌توان تا حد زیادی به محدودیت سخت‌افزاری دوران Sega Saturn و PS1 نسبت داد. اما این بهبود جزئیات می‌توانست با همان سبک تاریک و مخوف نسخه‌های کلاسیک انجام شود؛ در حالی که اتمسفر این مناطق، نادیده گرفته شده است.
از این رو لحظات حساس و دلهره‌آور مانند رویارویی با دایناسورهای عظیم در زیر آسمانی چشم‌نواز و آفتابی، اثرگذاری بسیار کمتری دارد و متاسفانه از ارزش تجربه این عناوین کاسته است. در محیط‌های بسته وضعیت بهتری حکم‌فرما است و داخل مقبره‌ها، جزئیات آب و همینطور اکثر اجسام داخلی، بهبود قابل توجهی پیدا کرده‌اند. البته در مناطق تاریک مانند دالان‌ها، نور بسیار کمتری نسبت به نسخه اصلی وجود دارد و ممکن است دید کافی نداشته باشید.
خوشبختانه در این ریمستر شما تنها با یک دکمه می‌توانید بین نسخه‌های کلاسیک و مدرن بازیها جابه‌جا شوید و به سادگی آنها را مقایسه کنید. یکی از موارد ناامیدکننده در این نسخه‌های ارتقایافته، از بین رفتن برخی جزئیات محیطی است. برای مثال به باتلاق‌ها در محیط‌های Tomb Raider III توجه کنید. در نسخه کلاسیک، این باتلاق‌ها با حالتی موج‌گونه در حال بالا و پایین رفتن هستند و خطر اسیر شدن در آنها را به خوبی منتقل می‌کنند. اما در این نسخه، تنها یک بافت جدید استفاده شده است که کاملا ساکن بوده و در هنگام غرق شدن نیز چهره زشتی به بازی می‌دهد.
بنابراین در مسیر مرمت ظاهری بازیها، جزئیات مختلفی از دست رفته است. حتی برخی بافت‌ها نیز با اینکه جزئیات بیشتری دارند، اما از نظر هنری در حد نسخه اصلی نیستند. در مواقعی نیز به دلیل افزایش جزئیات و ترکیب رنگ‌های مختلف، ممکن است خوانایی بازی کاهش پیدا کند و به راحتی نتوانید لبه صخره‌ها و دیگر نقاط قابل تعامل بازی را پیدا کنید. بنابراین مدرن‌سازی غیراصولیِ ظاهرِ این عناوین، در بسیاری از جنبه‌ها باعث افت کیفی آنها شده است.
نسل جدید و کنترل جدید
عنصر مهم دیگر در این Remaster، کنترل مدرن است که می‌تواند در جذب گیمرهای جدید بسیار کارساز باشد و دیگر نیازی دیده نمی‌شود تا لارا را مانند یک تانک کنترل کنید! با این حال، حتی در این زمینه نیز کاستی‌های غیرقابل چشم‌پوشی دیده می‌شود. بزرگترین مزیت کنترل مدرن، ارتقا جذابیت مبارزات است که در آن به شکلی راحت‌تر می‌توانید دشمنان را دور بزنید و از ضربات آنها فرار کنید. همینطور به طور کلی، گشت و گذار در محیط‌های وسیع، بسیار آسان‌تر شده است.
اما زمانی نقطه ضعف کنترل مدرن را تجربه خواهید کرد که وارد محیط‌های کوچک و راهرو‌های تنگ شوید. اینجاست که دوربین بازی با اکثر دیوارها و اشیا برخورد فیزیکی انجام می‌دهد و جهش‌های آزاردهنده‌ای را تجربه خواهید کرد که کاملا شما را سردرگم کرده و در مواقع بسیاری لارا را به کشتن می‌دهد. این برای عناوینی که دارای محیط‌های تنگ بسیاری می‌باشد و یک پرش اشتباه در آن می‌تواند پیشروی شما را تا حد زیادی عقب بیاندازد، فاجعه‌بار است. کاملا مشخص است که طراحی مراحل این عناوین با دوربینی که آزاد باشد اصلا سازگار نیست و در حالت کلاسیک به شکل نرم‌تری می‌توان در محیط‌ها گشت و گذار کرد.
با تست‌های متعددی که در مراحل متفاوت با کنترل‌های کلاسیک و مدرن و همینطور ظاهر کلاسیک و مدرن انجام دادم؛ این نتیجه حاصل شد که بهترین و کم‌دردسرترین روش تجربه این عناوین، با همان ظاهر قدیمی و همینطور کنترل کلاسیک است! بنابراین با اینکه در نگاه اول، این مجموعه یک ارتقای قابل‌توجه به نظر می‌رسد؛ اما در نهایت Tomb Raider I-III Remastered بیشتر کاربرد یک پورت ساده را دارد که دسترسی آسانی به تمام محتویات این سه‌گانه فراهم کرده است. اکثر تلاش‌ها برای بهبود عناصر قدیمی این مجموعه، به ثمر ننشسته است.
دود از کنده بلند می‌شود
حتی فقدان امکانات کوچکی که می‌توانست تجربه را بهبود ببخشد و در اکثر عناوین نسل جدید وجود دارد نیز احساس می‌شود. برای مثال بازی هیچ استفاده‌ای از امکانات کنترلر دوال‌سنس نمی‌کند. همینطور هیچ تنظیمات گرافیکی در دسترس نیست و ظاهر و نحوه اجرای بازی قابل شخصی سازی نمی‌باشد. علاوه بر این، تلاشی برای مدرن سازی UI و بهبود تجربه مخاطبان در هنگام استفاده از منوها و همینطور تعامل با اشیای مختلف در بازی، نشده است. البته امکان سیو در هر مکان و قابلیت Photo-Mode از جمله معدود قابلیت‌های جذاب این مجموعه محسوب می‌شود.
صرف نظر از امکانات نسخه Remaster، اگر روی محتوای اصلی بازیها تمرکز کنیم، خوشبختانه حس اکتشاف این عناوین هنوز هم بعد از بیش از 25 سال، بکر و هیجان‌انگیز باقی مانده است. اگر بتوانید خود را با کنترل کلاسیک وفق دهید، مطمئنا ساعت‌ها ماجراجویی در مراحل متنوع در انتظار شما است. البته Tomb Raider III نسبت به دو نسخه قبل از آن، طراحی مراحل ضعیف‌تری دارد و ممکن است در پایان ماجراجویی‌های خود، هوشمندیِ ساختار این عناوین و معماهای آن تا حدودی برایتان رنگ ببازد.
