بیشتر از سی سال از حضور دراگن بال در دنیای بازی‌های ویدیویی می‌گذرد و این سری بازی‌ها به اکثر ژانرها سرکی کشیده‌اند؛ اما گل سرسبد تمام این سبک‌ها، بازی‌های رزمی (فایتینگ) بوده که دراگن بال همیشه در آن خوش درخشیده است. گوکو (قهرمان این سری) و دوستان و دشمنانش، در دنیایی پر از مبارزه‌های سهمگین حضور دارند و نبردهای عظیمی را در این جهان شکل می‌دهند. هواداران دراگن بال حالا از افراد چهل پنجاه ساله تا یک کودک ده ساله را تشکیل می‌دهند و این فرنچایز، تبدیل به یک اثر جهانی شده که ارزش بسیاری پیدا کرده است. بازی Dragon Ball: Sparking Zero یک بازگشت باشکوه برای این سری محسوب می‌شود که برترین گیم‌پلی در بین بازی‌های رزمی این فرنچایز را توسعه داده و این سبک بازی‌ها را دگرگون ساخته است. با کریتیک لنز همراه باشید تا به بررسی این بازی بپردازیم.

بازگشت به اصل خویش

نقد این بازی بر اساس تجربه‌ای دوازده ساعته روی کنسول پلی استیشن ۵ نوشته شده است.

بازی‌های Budaki Tenkaichi در دوران درخشش پلی‌استیشن دو ظهور پیدا کردند و بازی‌های رزمی را به مرحله جدیدی از تکامل خود رساندند. واقعیت این است که بسیاری از گیمرها باور دارند بازی‌های فایتینگ تقریباً به ته خط رسیدند و دیگر نوآوری و المان جذاب و جدیدی در آن‌ها دیده نمی‌شود. بسیاری از گیمرها منتظر هستند که بازی‌های مبارزه‌ای جدید، نهایتاً یک گرافیک خیلی بهتر و رئال‌تر پیدا کنند و از فیزیک قدرتمندتری بهره ببرند و بیشترین عنصر تکامل این بازی‌ها را در گروی همین موضوع می‌بینند؛ اما سری دراگن بال ثابت کرد که این نگاه، نگاه درستی نیست و هسته گیم‌پلی بازی‌های رزمی همچنان قابل تغییر است و می‌تواند بسیار بهبود پیدا کند. اولین جرقه این اتفاق با بازی بوداکی تنکایچی ۱ رخ داد، زمانی که گیمرها برای اولین بار با دوربین سوم شخص در یک بازی مبارزه‌ای روبرو شدند و زمین زیرپای‌شان برگ‌آلود شد!

بازی‌های Budaki Tenkaichi با دگرگونی عظیمی که در این سبک بازی‌ها ایجاد کردند تا سال‌ها جولان دادند و سردمداری در این سبک مبارزه در بازی‌های ویدیویی شدند. قصه بوداکی اما یک روز به اتمام رسید و دراگن بال فایترز ورق جدیدی را در این فرنچایز ایجاد کرد که آتش آن همچنان هم برپاست اما نامکوباندای (ناشرین این سری بازی‌ها) تصمیم گرفتند در آخرین ساخته خود به‌سراغ همان بازی‌های گذشته بوداکی بروند و آن را اعتلا ببخشند. حالا بازی Dragon Ball: Sparking Zero ثابت می‌کند که فرمول‌های قدیمی اگر درست روتوش بشوند، همچنان پرطرفدار خواهند بود و می‌توانند به محبوبیت برسند.

بازی Dragon Ball: Sparking Zero دوباره با دوربین سوم شخص برگشته و مثل تمام بازی‌های این سری، ما می‌توانیم کل داستان انیمه‌های دراگن بال را از قسمت ۱ تا پایان سری سوپر دراگن بال (آخرین سری رسمی) تجربه کنیم. درواقع بازی Dragon Ball: Sparking Zero می‌تواند یک خلاصه دقیق و موشکافانه از تمام انیمه‌های طولانی این سری که در سالیان سال پخش شده هم باشد؛ اما باید گفت سازندگان طوری بخش داستانی بازی را تنظیم کردند که عملاُ افراد ناآشنا با این سری، نمی‌توانند با آن ارتباط بگیرند. ریتم داستان بازی بسیار سریع است و سازندگان پیشفرض ذهنی را بر این گذاشتند که کسانی که به سراغ بازی Dragon Ball: Sparking Zero آمده‌اند، از هواداران این سری بوده و نیازی به توضیح و تفصیل ندارند. آن‌ها نهایت لطفی که در حق گیمرها کرده‌اند گنجاندن یک بخش دائره‌المعارف در بازی است که به معرفی کاراکترها و تشریح بخش‌هایی از داستان بازی می‌پردازد؛ اما بازهم باید اعتراف کرد این بخش هم بیشتر برای هواداران و دوستان قدیمی این سری کاربردی است و نمی‌تواند فقدان روایت یک قصه جذاب برای ناآشناها را جبران کند.

یک نبرد حماسی

شما در بازی Dragon Ball: Sparking Zero در یک میدان نبرد ۳۶۰ درجه قرار می‌گیرید که می‌توانید آزادانه در آن بچرخید. برخلاف بازی‌های رایج سبک رزمی، خبری از رفتن به چپ و راست یک محیط نسبتاً بسته نیست و شما آزادی عمل خیلی بیشتری دارید. مبارزه در آسمان و زمین و حتی زیرزمین و در اعماق دریاها می‌تواند ادامه پیدا کند و همه‌چیز با ضربات مهلک شما قابل تخریب است. زمین از وسط باز می‌شود، کوه‌ها و صخره‌ها متلاشی می‌شوند و ساختمان‌ها فرو می‌ریزند و حتی ممکن است با یک ضربه نهایی، کل کره خاکی که در آن مبارزه می‌کنید به نابودی کشیده شود و میدان نبرد در یک سیاره دیگر ادامه پیدا کند. هرچیزی ممکن است در محیط نبرد بازی Dragon Ball: Sparking Zero رخ بدهد و شما می‌توانید پس از ساعت‌های متمادی تجربه بازی، کماکان در بخشی از نبرد سورپرایز شوید؛ مثلاً زمانی که یک اشعه از دستان خود به سمت دشمن ساطع می‌کنید و همزمان با اشعه او روبرو می‌شوید و در یک سکانس کاملاً نمایشی مختص انیمه‌ها، باید زور خود را به رقیب بچربانید تا اشعه‌‌تان به ملاجش نفوذ کند!

شما در بازی دو تا نوار دارید که دائما در حال پر شدن و خالی شدن است. نوار ki همه چیز شما در این بازی است و باید با مکانیزم آن صمیمی شوید تا بتوانید مبارزه‌ها را به بهترین شکل پیش ببرید. با این عنصر است که می‌توانید تکنیک‌ها و حرکات جدیدی روی دشمن پیاده کنید و به اصطلاح Special Movie خود را داشته باشید. حتی یک حرکت نهایی فوق‌العاده برای هر کاراکتر وجود دارد که به همین عنصر «کی» وابسته است. نوار ki با حرکات درست و کمبو و البته با فشردن دکمه R2 (در پلی‌استیشن) پر می‌شود؛ هر کاراکتر دو حرکت ویژه و یک حرکت نهایی دارد که با آن‌ها می‌تواند زمین مبارزه را تبدیل به یک زلزله ده ریشتری کند! اگر بتوانید KI را درست مدیریت کنید حتی امکان اینکه دو حرکت ویژه خود را سریع‌تر انجام دهید و امکان جاخالی دادن دشمن را به صفر برسانید، خیلی بیشتر است؛ باید یادتان باشد معمولا یکی از حرکات یک تکنیک ویژه برای ضربه زدن از راه دور به دشمن و دیگری یک تکنیک ویژه برای یک مبارزه تن‌به‌تن است.

به‌جز ‌Ki باید با ویژگی «تغییر شکل» هم آشنا باشید، این ویژگی از جمله موارد جدایی‌ناپذیر از سری دراگن بال است؛ اگر از دوستداران این انیمه باشید می‌دانید که کاراکترهای دراگن بال می‌توانند تبدیل شوند؛ یک چیزی شبیه به دیجیمون، اما با الگویی متفاوت. شخصیت‌ها می‌توانند در طول مبارزه از فرم‌های مختلف خود استفاده کنند و این موضوع می‌تواند روی سبک مبارزه‌ای آن‌ها تأثیر داشته باشد. در واقع باید گفت که با کمک همین فرم‌های مختلف است که تعداد مبارزین در بازی Dragon Ball: Sparking Zero به ۱۸۰ نفر می‌رسد! شما با ۱۹ ورژن مختلف از کاراکتر «گوکو» روبرو هستید که شاید فرق چندانی هم با یکدیگر نداشته باشند؛ اما به‌هرحال هر یک به عنوان مبارزی جدا در بخش انتخاب کاراکتر آورده شده است. باید بگویم که بسیاری از شخصیت‌ها در ابتدای تجربه بازی قفل هستند و پیشروی در بازی باعث آزاد شدن کاراکترها می‌شود و همچنین یادتان باشد که طبق گفته سازنده قرار است تعداد مبارزین در آینده نزدیک با آپدیت‌های رایگان و غیررایگان به بیش از ۲۰۰ نفر برسد.

مبارزه‌ای از دل یک انیمه

گرافیک بازی چشم‌نواز است و توگویی که گیمر در حال تجربه یک قسمت از انیمه دراگن بال است. بازی Sparking! ZERO از سبک گرافیکی سل‌شیدینگ (Cel Shading) استفاده می‌کند که در بسیاری از بازی‌های اقتباسی از دنیای انیمه یک تکنیک رایج است؛ اما حالا به لطف نسل جدید، این سبک بیشتر از پیش با دنیای انیمه نزدیکی پیدا کرده است. جلوه‌های بصری تخریب‌ها و اشعه‌ها و انفجارها و غیره. همه چیز در خدمت انیمه‌ای بودن بازی است و در آن‌ها اغراق و تفریط دیده می‌شود که لازمه یک بازی با طعم دراگن بال است. همه چیز در بازی سینماتیک پیش می‌رود و سازندگان با علم بر اینکه نبردها باید حماسی تعریف شود، طوری به جلوه‌های بصری و گرافیک فنی و هنری بازی رسیدگی کرده‌اند که گیمرها کاملاً حس حضور در یک انیمه تعاملی را پیدا کنند.

شاید تنها ایراد بازی کم بودن کمبوها و گیم‌پلی محدود آن باشد، درواقع بازی در بیشتر مبارزات تبدیل به یک شورش دکمه‌های روی کنترلر می‌شود و شما نهایتاً با سه چهار دکمه روی کنترلر و فشار دادن آن‌ها، مبارزات را پیش می‌برید. بازی در هر درجه سختی که باشد شما را وادار به استفاده مکرر از یکی دو ضربه‌ ویژه که در چنته دارید می‌کند چرا که عملاً ضربه‌های دیگری وجود ندارد تا بتواند عصای دستتان در مبارزه‌ها باشد. کمبود کمبوها پس از مدتی که از مبارزات می‌گذرد بیشتر حس می‌شود؛ اما باید اعتراف کرد حماسه‌سازی مبارزات و ریتم تند ضربه‌ها کاری می‌کند که این ورطه تکرار، آنچنان هم تبدیل به منجلاب نشود و بتوان از آن با ارفاق گذر کرد.

پیش از آنکه به پایان نقد برسیم باید درباره دو موضوع به‌طور کوتاه صحبت شود؛ یکی اینکه سازندگان بخشی با نام Costume را در بازی گنجانده‌اند که از طریق آن می‌توانید یک سریال دراگن‌ بال با داستانی که خودتان دوست دارید بسازید! درواقع یک خط داستانی جدید با کاراکترهایی که می‌خواهید بسازید و پس از تمام کردن بازی‌تان، آن را با دیگران نیز به اشتراک بگذارید (حین تجربه بازی چون هنوز با عرضه عمومی آن مواجه نبودم، سناریوی دیگران وجود نداشت و چند سناریو پیش‌فرض برای تجربه بود). نکته دوم اینکه بخش آنلاین بازی نیز بخش قدرتمندی است که سازندگان روی آن حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند؛ تجربه ما از بازی در زمانی رخ داده که هنوز بازی به عرضه عمومی نرسیده بود و فیچرهای آنلاین بازی چندان درست کار نمی‌کرد اما با کمی صبر و استقامت! در نهایت توانستیم مبارزه‌های آنلاین را تجربه کنیم و تقریباً هیچ مشکلی در روند مبارزات آنلاین دیده نشد.

بازی جدید دراگن بال بهترین بازی رزمی سال ۲۰۲۴ به حساب می‌آید و به راحتی رقبایی چون تیکن ۸ را کنار می‌زند، این بازی یک روند رو به جلو برای تمامی بازی‌های فایتینگ حساب می‌شود و مانند پدر معنوی خود یعنی دراگن بال فایترز، احتمالاً تا چند سالی خوراک همیشگی دوستداران بازی‌های مبارزه‌ای و علی‌الخصوص علاقه‌مندان به جهان انیمه خواهد بود.