وجود مشکلات فنی در یک بازی به‌خصوص در زمان انتشار از جمله مواردی است که هر ناشر و سازنده‌ای را به هراس می‌اندازد. عدم توجه به قدرت سخت‌افزاری روی کنسول‌ها و بلندپروازی‌های ناشر از یک طرف و البته کم‌تجربگی تیم سازنده از طرفی دیگر از جمله عواملی است که باعث این اتفاق می‌شود. بازی Days Gone از جمله همین موارد است که نشان می‌دهد یک ایده بسیار خوب و البته جذاب چطور می‌تواند زیر نظر بلندپروازی‌های ناشر و عجله‌ی تیم سازنده قرار گرفته و نتواند در حد تبلیغاتی که از آن شده است برسد. البته Bend Studio تیم کم‌تجربه‌ای نیست و با وجود این که از نظر کمیت کارنامه‌ای قدرتمند ندارد اما از نظر کیفیت همین اندک مواردی را که در سال‌های گذشته توسعه داده است نیز قابل توجه هستند. با این وجود زمان زیادی از نسخه اصل بازی Days Gone نگذشته است که ما شاهد یک نسخه ریمستر شده از آن روی کنسول نسل نهمی یعنی PS5 هستیم، پس ما ما در کریتیک‌لنز همراه باشید تا ببینیم Days Gone Remastered چه تفاوت‌هایی و چه پیشرفت‌هایی نسبت به نسخه اصلی داشته است.

این نقد و بررسی بر اساس نسخه‌ مخصوص منتقدین، و پس از 12 ساعت تجربه‌ بازی در پلتفرم PS5 انجام شده است.

بازسازی روزهای از دست رفته

بازی Days Gone Remastered یک اثر سوم شخص اکشن ماجراجویی جهان باز است که درون مایه‌های مخفی‌کاری دارد و در یک دنیای پس‌آخرالزمانی در جریان است. نسخه اصلی Days Gone در سال 2019 به صورت انحصاری روی کنسول PlayStation 4 منتشر شد. داستان از طریق یک میان‌پرده دقیقا درست از جایی شروع می‌شود که زامبی‌ها (حالا به هر دلیلی) شهر و دنیا را تسخیر کرده‌اند و شخصیت‌های اصلی ما یعنی «دیکن» «بوزر» و «سارا» در حال فرار از دست زامبی‌ها هستند. سارا همسر دیکن است و در این گیرودار او زخمی می‌شود اما نه بر اثر گازگرفتگی و بلکه بر اثر چاقو زخمی می‌شود. دیکن سارا را به هلیکوپتر می‌رساند اما مجبور می‌شود او را به تنهایی رها کند و به کنار دوست خود یعنی بوزر برگردد. این میان‌پرده فلش‌بکی به گذشته بود، مدت‌ها از حادثه گسترش زامبی‌ها گذشته و الان با یک جهان پس‌آخرلزمانی روبرو هستیم که انسان‌ها در گروه‌های مختلف در گوشه کنار جهان بازی تشکیل اجتماع داده‌اند. دیکن همسرش سارا را پیدا نکرده و است و با بوزر به عنوان یک بونتی‌هانتر در جهان جدید در حال فعالیت هستند تا این که نشانه‌هایی از زنده بودن سارا به دیکن می‌رسد و…

شخصیت‌های دوست‌داشتنی

داستان در Days Gone پرفرازونشیب نیست. روایت آن سرراست است و در نسخه ریمستر هم تغییرات آنچنانی به خود ندیده است. روند کار همان قبلی است و اگر بخواهیم در یک نیم‌نگاه به بررسی بخش داستانی بپردازیم باید بگوییم که همچنان با یک روایت معمولی و بعضا کند روبرو هستیم. روایت داستان در یک دنیای جهان ترفندها و مهارت‌های خاص خودش را می‌طلبد که «باند استودیوی» در پرداخت آن آن طور که باید و شاید موفق عمل نکرده‌اند. شاید وقتی که مقدمه را مطالعه می‌کردید به این مورد فکر کردید که شاید تنها ایراد Days Gone مشکلات فنی آن است اما ذکر این نکته در این بخش مهم است که بگوییم Days Gone در همه بخش‌های خود فقط یک قدم تا مرز ایده‌آلش فاصله داشت. داستان، گرافیک فنی و بصری و حتی در گیم‌پلی بخش‌هایی هستند که موقع بازی و در هنگام چالش با این موارد حس ناقصی بودن خاصی به مخاطب منتقل می‌شود.

داستان هم یکی از همین موارد است. همه چیز خوب پیش می‌رود، شخصیت‌ها پرداخت می‌شوند و حتی فلش‌بک‌ها به داستان تزریق می‌شوند و مخاطب احساس می‌کند که دارد همزادپنداری می‌کند، اما به‌یکباره همه چیز فرو می‌ریزد و انگار که در یک حالت سینوسی گرفتار شده است. این حالت سینوسی در نسخه ریمستر تغییری نداشته است و البته همچنان در بخش گیم‌پلی تا حدودی باقی مانده است. چرا گفتیم تا حدودی به دلیل برطرف شدن مشکلات فنی است که در نسخه اصلی روی گیم‌پلی سایه انداخته بود.

مهم‌ترین تغییر و تاثیر در ریمستر شدن بازی Days Gone Remastered رفع مشکلات فنی است. در نسخه اصلی اندکی افت‌فریم داشتیم، صحنه‌های شلوغ که تعداد زامبی‌ها افزایش پیدا می‌کرد، افت فریم را شاهد بودیم. باگ‌ از جمله مشخصه‌های نسخه‌ی اصلی بود که به طور کل در نسخه ریمستر از بین رفته است. دیگر اشیاء در دل هم گیر نمی‌کنند و شاید یک در هزار این اتفاق در نسخه ریمستر رخ می‌دهد. دو حالت پرفورمنس و کوالیتی به مدهای گرافیک بازی اضافه شده است که در مقایسه هر کدام از حالت‌ها، مد پرفورمنس به واسطه نرخ فریم 60 بر ثانیه‌ای که ارائه می‌دهد بیشتر مورد پسند قرار گرفته چه بسا از نظر گرافیکی هر دو حالت تقریبا به یک اندازه ظاهر شده‌اند. حالت کوالیتی از نظر رنگ‌پردازی و نورپردازی به مراتب گرافیک بصری زیبایی را ارائه می‌دهد. تاحدودی بافت محیطی در جنگل در کوالیتی افزایش می‌‌یابد و Draw distance به مراتب زیباتری روی حالت کوالیتی می‌بینیم.

وضعیت خوب بازی در ارتقای گرافیکی در نسخه ریمستر روی موتورسواری هم سایه انداخته است و برخلاف نسخه اصلی، موتورسواری نرم‌تر و روان‌تر از قبل شده است. رد شدن ا زموانع و حفظ تعادل بهتر به واسطه نرخ فریم ثابت به دلیل اضافه شدن قابلیت VRR به بازی باعث شده تا حتی موتور سواری نیز نرم‌تر از قبل باشد. مبارزات و نبردهای تن به بتن که بخش اصلی این بازی را به خود اختصاص داده نیز تحت تاثیر کیفیت گرافیکی بازی بهبود پیدا کرد و لذت‌بخش تر شده است. نبردهای مختلف چه به سلاح گرم و چه با سلاح سرد چند مرتبه نسبت به نسخه اصلی خوش قلق‌تر شده و جذابیت خودش را حفظ کرده است.

متاسفانه نسخه ریمستر نمی‌تواند تغییری روی طراحی مرحله داشته باشد. باز مجبوریم تا به مثال مقدمه مراجعه کنیم، Days Gone در همه بخش‌ها انگار که یک قدم عقب است. طراحی مراحل نیز از این قائده مستثنا نیست. تیم سازنده سعی کرده است تا دنیای پویا و زنده از نظر اتفاقات رخ داده را به نمیاش بگذارد اما در این کار هم در حد کمال به موفقیت نرسیده است. با وجود این که خطر همیشه در طول بازی ما را تهدید می‌کند اما به مرور همه چی حتی ماموریت‌های اصلی و فرعی در بازی حالت تکرار به خود می‌گیرند. ماموریت‌ها به همان اندازه تکراری می‌شوند که گشت و گذار در محیط نیز برایمان مثل آب خوردن می‌شود اما اثر لذت خودش را از دست می‌دهد. مطمئنا تیم سازنده در نظر داشتند تا شرایطی به مانند GTA در یک جو پس‌آخرالزمانی شکل بدهند که بازی نشان می‌دهد نتوانستند به این مهم دست پیدا کنند.

زامبی‌های با سرعت بیشتر

بخش شخصی‌‌سازی و درخت مهارت به همان شکل قبلی به نسخه ریمستر انتقال یافته است. بهتر این بود که تیم سازنده جزییات بیشتری به عنوان محتوای بیشتر به بخش شخصی‌سازی اضافه می‌کرد که متاسفانه این امر میسر نشده است. اما قابلیت‌های جدیدی به تنظیمات بازی اضافه شده که لذت بازی را دو چندان کرده است. در قسمت صدا بازی این‌بار از حالت 3D Audio پشتیبانی می‌کند و حتی در صورت داشتن یک سیستم صوتی خوب می‌توانید تنظیمات خروجی صدا را روی کانال‌های مختلف از جمله 1-5 یا 1-7 کانالی تنظیم کنید. آهنگ‌های بازی در نسخه اصلی به قدری زیبا و شنیدنی بودند که این کیفیت خوب به همان اندازه ب نسخه ریمستر هم انتقال یافته است.

قابلیت‌های جدیدی به تنظیمات بازی اضافه شده است. جزییات تازه‌ای به سیستم Photo Mode اضافه شده است که کمک می‌کند تا عکس‌های باکیفیت و متفاوتی داشته باشیم. در طرف مقابل درجه سختی مختلفی به بازی اضافه شده است. حالت Speedrun Mode که به شما اجازه می‌دهد در سریع‌ترین زمان ممکن بازی را به اتمام برسانید. Permadeath حالتی سخت است که فقط یک بار حق مردن یا کشته شدن در بازی را دارید و در غیر این صورت بازی از ابتدا شروع خواهد شد.Horde Assault به طور اختصاصی برای افرادی طراحی شده که دوست دارن زامبی‌های زیادی آنها را دنبال کند.در این حالت تعداد زامبی‌های محیطی سه برابر می‌شوند. و حالت آخر را می‌توان مد Horde Assault Mode اشاره کرد که حالت شخصی‌سازی گسترده‌ای دارد و حتی این امکان را می‌دهد تا شخصیت اصلی خودتان را بر اساس نیاز و توانایی‌هایی که دارد تغییر داده و انتخاب کنید.