همگام با اجداد بازی‌های استراتژی

این نقد و بررسی بر اساس نسخه‌ی مخصوص منتقدین، و پس از حدود 20 ساعت تجربه‌ی بازی روی پی‌سی انجام شده است.

بازی‌های RTS امروزی برای رسیدن به قله‌هایی که بازی‌های صاحب نام این ژانر به آن‌ها رسیده‌ بودند امری بسیار دشواری است. در طول‌ سال‌های اخیر تک و توک عنوان‌هایی بودند که تلاش خوبی در این راستا کردند، اما تنها تعداد محدودی نزدیک بلندی‌های عنوان‌های شاهکار این ژانر رسیدند. با کریتیک‌لنز همراه باشید تا به نقد و بررسی (بازی Age of Darkness: Final Stand) بپردازیم و این بازی جالب را زیر تیغ ببریم.

با توجه به اینکه کنسول‌های بازی محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند، دیگر مثل قدیم‌ها بازی‌های RTS محبوبیت چندانی ندارند. خاطرات دوران کودکی و نوجوانی نسل امروز بیشتر حول بازی‌های کنسول می‌گردد و تنها بخش خاصی از بچه‌های ده ۶۰ و ۷۰ با بازی‌های RTS پر شده است. تجربه این بازی‌ها با کامپیوتر‌های پنتیوم ۳ و مانیتور‌ها چاق آن دوران و موس‌های توپکی‌ای که هر از چند‌گاهی به خاطر جمع شدن خاک، گیر می‌کرد، فراموش نشدنی است. حتی خود من هم مانند آن دوره سمت بازی‌های RTS نمی‌روم. پس طبیعتا زمانی که بچه‌ها کد بازی Age of Darkness را به من تحویل دادند، توقع چندانی از این عنوان نداشتم و با رقبت کم، پروژه را قبول کردم. خوشحالم که بگویم به طور کلی این بازی من را سورپرایز کرد.

بازی Age of Darkness: Final Strand همچنان به صورت Early Access در دسترس است و در طول ۲ سال اخیر با آپدیت‌های متعدد، محتوای جدید به بازی اضافه شده است. اینکه در این دوره بازی را تجربه کردم تاثیر زیادی بر نظر نهایی من نسبت به بازی داشت. نسبت به ورژن‌های قبلی بازی، بخش داستانی، یک قهرمان جدید و گروه جدید به بازی اضافه شده است. این موضوع در حالی است که در ورژن‌ قبلی فقط حالت بقای بازی و دو قهرمان در دسترس کاربران قرار داشت.

کمپین داستانی بازی Age of Darkness

با ورود به اولین مرحله این بخش مدل انتقال روایت و فیلم برداری‌ای که در میانپرده به نمایش درآمد و همینطور طراحی هنری شخصیت‌های به سرعت ذهن من را سمت War Craft برد. مرحله اول یا مقدمه (Prologue) را می‌توان یک به یک با اولین مرحله داستان انسان‌ها در بازی Warcraft: Reign of Chaos  مقایسه کرد. در Age of Darkness بازیکن دو شخص معادل پالادین را کنترل می‌کند، در Warcraft «آرتاس»، یک شخص روحانی بالا مقام در Warcraft داریم به نام «اوتر» در AOD نیز همینطور. هر دو بازی در انتهای بخش اول خود یک مدل، پیچش روایی داریم و در نهایت دشمن در هر دو بازی نیز یکی است؛ در یکی Scourge و در دیگری Nightmare.

این وجه‌های تشابه به هیچ عنوان در نظرم بد نیستند، چرا که Age of Darkness توانسته به عنوان به بودجه و مقیاس خود، هویت خاص خود را ببافد.

همانطور که پیش‌تر طرح کردم، در بخش داستانی بیشتر مراحل کنترل یک یا دو قهرمان در کنار تعدادی سرباز در اختیار بازیکن است؛ قهرمانانی که لول‌آپ می‌شوند و توانایی‌هایی دارند که توسط بازیکن باید فعال شوند. در دیگر مراحل نیز به این شکل است که بعد از رسیدن به روستایی، جنبه کمپ‌سازی و مدیریت منابع بازی نیز خود را نشان می‌دهد. بخش داستانی در کل عملکرد مناسبی به عنوان بخش آموزشی بازی دارد. اگر با بازی‌های این ژانر آشنا باشید، کنترل‌ها مانند هر عنوان دیگر در این ژانر است.

نکته‌ جالب دیگری که در ساختار داستانی بازی وجود دارد، وجود گروه‌های مختلف در جبهه‌ مشترک علیه نیرو‌های کابوس است. یک پادشاهی حاکم وجود دارد که فاسد است. در مقابل پادشاهی، گروه دیگری وجود دارد که شامل شورشیان و انتقلابیون مخالف پادشاهی است و در نهایت، گروه حلقه نور که به عنوان گروهی مستقل با هدف مبارزه با نیرو‌های کابوس تشکیل شده است.

زمانی که بازیکن بخش داستانی را آغاز می‌کند به عنوان یکی از پالادین‌های حلقه ایفای نقش می‌کند و در طول ماجراجویی خود با هر دو گروه پادشاهی و شورشیان تعامل دارد. این موضوع خمیر مایه، قابلیت انتخاب بازیکن در بخش‌های خاص داستان است. بر عهده بازیکن است که از میان کمپ شورشیان گذر کند یا پادشاهی و همینطور در موقعیت‌هایی بازیکن می‌تواند سر سرنوشت زندانی‌های هر گروه احضار نظر کند و به نفع یکی نسبت به دیگری رای دهد. اینکه این تصمیمات چه مقدار بر سرنوشت انتهای داستان موثر خواهند بود، موضوع دیگری است. اما در وهله اول امکان انتخاب میان موضوع‌ها و موارد مختلف، قابلیت جالبی ایجاد می‌کند و تجربه بازی را غنی‌تر می‌کند. فقط انتظار نداشته باشید که تصمیمات شما مانند بازی Baldur’s Gate 3 روی داستان تاثیر می‌گذارد.

بقا در دنیای کابوس‌وار Age of Darkness

در کنار گروه‌هایی که در جبهه‌ انسان‌ها پیش‌تر معرفی کردم، بازیکن می‌تواند در بخش اصلی بازی نیرو‌های تاریکی خاص دیگری به جز نیرو‌های کابوس کنترل کند. در حال حاضر فقط سه گروه حلقه نور، شورشیان و تاریکی برای بازی کردن در دسترس است و پادشاهی که با معماری و مدل سرباز‌های آن‌ها در بخش داستانی آشنا می‌شویم، در دسترس بازیکن نیست. با توجه به اینکه بازی همچنان Early Access است، می‌توان امیدوار بود که این گروه نیز به بازی اضافه شود.

به طور کلی، مهم‌ترین جنبه بازی Age of Darkness ترکیب ژانر استراتژی با بقا است. در بخش اصلی بازی، بازیکن با ساختمان اصلی خود، قهرمان گروه انتخابی‌اش و تعداد کمی سرباز بازی را آغاز می‌کند و باید کمپ خود را تقویت کند و سرباز و پدافند‌های مختلف بسازد تا در شب‌های کابوس بتواند در مقابل لشکریان عظیم کابوس طاقت بیاورد.

بازی چرخه شب و روز دارد که هرکدام نسبت به گروهی که انتخاب می‌کنید روی گیم‌پلی تاثیر دارند. شب‌ها نیرو‌های کابوس تحرک بیشتری پیدا می‌کنند و  سخت‌تر کشته می‌شوند و در روز برعکس. در نظر داشته باشید شب‌های اصلی که بالا اشاره کردم، بسته به درجه سختی انتخابی بازیکن، هر چند شب یکبار رخ می‌دهد و هزاران کابوس به سمت کمپ شما حمله‌ور می‌شوند.

بخش شهر‌/کمپ سازی بازی بیشتر شبیه به بازی‌های Age of Empire  است و سیستم قهرمانی که در بازی وجود دارد، همچنان شبیه به Warcraft. به طور خلاصه، مانند AOE کمپ خود را می‌سازید و منابع جمع می‌کنید و مانند Warcraft قهرمان خود را به همراه تعدادی سرباز در نقشه می‌گردانید و دشمن‌های معمولی را شکست می‌دهید تا قهرمان لول‌آپ شود و توانایی‌های بیشتری آزاد کند. در نظر داشته باشید با توجه به تصمیمات طراحی بازی تیم سازنده، هر دو جنبه‌ای که توضیح دادم، به اندازه دو بازی‌ای که مثال زدم، پیچیده نیستند. شهر‌سازی می‌کنید اما، کنترل کارگران در دست بازیکن نیست و به طور کلی با انتخاب ساختمان مدنظر هر نقطه‌ روشن نقشه می‌توانید آن را بسازید. می‌توانم درک کنم که ساده‌تر شدن این بخش از بازی توسط سازنده، برای پررنگ کردن اکشن و هیجان بازی است. از طرف دیگر در مقایسه با Warcraft شخصی‌سازی قهرمان تحت کنترل امکان پذیر نیست. صرفا برای کل لشگریان زیر دست بازیکن، درخت توانایی طراحی شده که از قضا خیلی خوب بیلد‌های مختلف و خط مشی استراتژی‌ها و سبک‌های بازی مختلف را در دسترس بازیکن می‌گذارد.

جنبه شهر/کمپ سازی بازی، به اینکه ساده یا بهتر بگویم راحت‌تر شده، ابدا سطح پایین نیست. مدیریت منابع نیز به خوبی تجربه کاربری را همانطور که سازنده در نظر داشته القا می‌کند. لازم به ذکر است که با توجه به درجه سختی انتخابی، تعداد ذخیره‌سازی‌هایی (Save) که بازیکن می‌تواند داشته باشد نیز کم زیاد می‌شود که همچنان در خدمت UX (تجربه کاربری) بازی است آپگرید‌های مختلفی وجود دارد که همگی معنا دار هستند و انتخاب میان آن‌ها سبک و خط بازی شما را عوض می‌کند. خلاصه طرح کنم ترکیب دو بازی شاهکار RTS که هر دو دلخواه خود من نیز هستند، به خوبی جواب داده و سبب شد بیشتر از چیزی که انتظار داشتم از بازی لذت ببرم.

هر بار که بازی جدید آغاز می‌کنید، نقشه بازی با RNG تغییر می‌کند، اما الگوی اولیه نقشه‌ها به خوبی عناصر طبیعی را، مانند درخت‌ها، تپه‌ها و صخره‌ها، در نقشه پراکنده می‌کند و این امکان را برای بازیکن ایجاد می‌کنند تا بتواند با استفاده از عناصر طبیعی بازی، کمپ خود را نظم دهد و دیوار‌هایش را در کنار آن‌ها بهتر و به صرفه‌تر بنا کند.

جنبه شهر/کمپ سازی بازی، به اینکه ساده یا بهتر بگویم راحت‌تر شده، ابدا سطح پایین نیست. مدیریت منابع نیز به خوبی تجربه کاربری را همانطور که سازنده در نظر داشته القا می‌کند. لازم به ذکر است که با توجه به درجه سختی انتخابی، تعداد ذخیره‌سازی‌هایی (Save) که بازیکن می‌تواند داشته باشد نیز کم زیاد می‌شود که همچنان در خدمت UX (تجربه کاربری) بازی است آپگرید‌های مختلفی وجود دارد که همگی معنا دار هستند و انتخاب میان آن‌ها سبک و خط بازی شما را عوض می‌کند. خلاصه طرح کنم ترکیب دو بازی شاهکار RTS که هر دو دلخواه خود من نیز هستند، به خوبی جواب داده و سبب شد بیشتر از چیزی که انتظار داشتم از بازی لذت ببرم.

هر بار که بازی جدید آغاز می‌کنید، نقشه بازی با RNG تغییر می‌کند، اما الگوی اولیه نقشه‌ها به خوبی عناصر طبیعی را، مانند درخت‌ها، تپه‌ها و صخره‌ها، در نقشه پراکنده می‌کند و این امکان را برای بازیکن ایجاد می‌کنند تا بتواند با استفاده از عناصر طبیعی بازی، کمپ خود را نظم دهد و دیوار‌هایش را در کنار آن‌ها بهتر و به صرفه‌تر بنا کند.

طراحی هنری و کیفیت اجرایی بازی Age of Darkness

با توجه به اشاراتی که بازی به عنوان‌های شاهکار ژانر که از آن‌ها نام بردم دارد، طراحی هنری نیز چیزی مابین آن دو بازی است. مبالغه در طراحی المان‌های مختلف به اندازه Warcraft نیست و از سوی دیگر نسبت به Age of Empire طراحی‌ها جزئیات بیشتر و زیباتری دارند.

نقطه منفی بزرگی که در این بخش می‌توانم به آن اشاره کنم، شباهت طراحی معماری گروه‌های مختلف به یکدیگر است. مهم‌ نیست با کدام گروه بازی می‌کنید، به طور کلی هر سه یکسان هستند. این موضوع را می‌توان به طور گسترده در طراحی سربازان بازی نیز دید، به جز یک یا دو مورد همگی یکسان هستند.

با توجه به اینکه بازی به طور کلی زیبا است، اجرای بازی به خوبی صورت می‌گیرد. در طول بازی، چندان به باگ یا دیگر مشکلات اجرایی بر نخوردم. در بعضی موارد، حرکت نیرو‌ها دچار مشکل می‌شد و نمی‌توانستند به دشمن یا ساختمانی که از نظر فیزیکی امکان حمله به آن‌ها وجود داشت، حمله کنند. زمانی هم که مرحله یا یک دور بازی را می‌باختید یا گیم‌اور می‌شدید، بازی بعد از چند لحظه گیرپاچ و افت فریم، صفحه‌ «شما باختید» را به شما نشان می‌داد.

در نهایت جا دارد از موسیقی و صداپیشگی بازی Age of Darkness تقدیر کنم. با توجه به مقیاس بازی، صداپیشگی‌ها ورای تصورات من بود و موسیقی نیز در راستای تجربه‌ بقا و هیجانی بازی به خوبی با نوا‌هایی تبل و دهل، احساسات مدنظر را به خوبی به بازیکن القا می‌کند.